Λίγα γαρούφαλα

Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ & Γιάννης Ρίτσος

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος

Λίγα γαρούφαλα απομένουνε

στις γλάστρες . .

Στον κάμπο

θα 'χουν κιόλας οργώσει τη γης . .

Ρίχνουν το σπόρο

Έχουν μαζέψει τις ελιές

Όλα ετοιμάζονται για το χειμώνα

Κι εγώ γεμάτος απ' την απουσία σου

Φορτωμένος με την ανυπομονησία

των μεγάλων ταξιδιών . . .

Περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό

μέσα στην Προύσα

Η Χ Ω

Πέταξα τις φωτογραφίες

Εκείνη την συλλογή

απο τα καρτ ποστάλ

Τα ληγμένα αισθήματα

Τις μνήμες

Μόνος στ άδειο δωμάτιο

το βλέμμα να πνίγεται

μεσοπέλαγα

δοκιμάζω ολες τις

αποχρώσεις

στην φωνή μου

να πετύχω

αντίλαλο.

Μα φρόντισε η ζωη ,

και λάδωσε

τέλεια τις κλειδωνιές της ψυχής

Ετσι οταν ανοίγει την πόρτα ,

ο πάταγος του κενού

και της μοναξιάς

δεν της πληγώνει καν την ακοή .

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Με τιμα η χειρονομία της Ευας

για τον χώρο μου ,

και με κάνει να νίωθω μεγαλύτερο βάρος

και ευθύνη απέναντί σας

για να μην σας απογοητεύσω . . .

Με την σειρά μου

θα πρέπει κι εγω να το απονείμω. . .

Μα φοβάμαι οτι θα αδικήσω πολλούς απο εσας

που με την παρουσία σας και

τον γραπτό σας λόγο

δείνετε ζωή στο διαδίκτυο . . .

Για τον λόγο αυτό

σας ευχαριστώ πολυ

και το απονέμω σε όλους

μα και στον καθένα σας ξεχωριστά

γιατί είστε ολοι μοναδικοί ! ! !

Βραδιά τιμής του Νίκου Γκάτσου

Τιμώντας την Ελληνική ποίηση ,
που στο πρόσωπο το Νίκου Γκάτσου
βρήκε εναν εξαίρετο εκφραστή της ,
ο Δήμος Αθηναίων
θα δώσει το όνομα του αξιου αυτού
ποιητή , στιχουργού και μεταφραστή
στην μεγαλύτερη και πιο πρόσφατα
ανακαινισμένη αίθουσα του πολυχώρου
της " Τεχνόπολις " στο Γκάζι .



Ετσι δίπλα στους άλλους επτά
μεγάλους ποιητές μας
Ανδρέα Εμπειρίκο , Άγγελο Σικελιανό , Γιάννη Ρίτσο ,
Κωστή Παλαμά , Τάκη Παπατσώνη ,
Κωνσταντίνο Καβάφη και Κώστα Βάρναλη ,
των οποίων τα ονόματα εχουν δοθει σε
αντίστοιχες αιθουσες
θα προστεθεί και του Νίκου Γκάτσου .

Στο πρόγραμμα της βραδιάς
εκτος απο τραγούδια του
που θα ερμηνεύσουν

ο Μανώλης Μητσιάς, Μπάμπης Στόκας

και η Καίτη Κουλλιά,
θα γίνει απαγγελία ποιημάτων αλλά
και αμελοποίητων στίχων του ποιητή .

Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε το 1911
στην Ασεα Αρκαδίας.
Το μόνο βιβλίο που εξέδωσε
ηταν το " Αμοργός "
με το ομώνυμο ποίημα ,
και δημοσίευσε 3 ποιήματα .
Το "Ελεγείο" , το "Ο Ιππότης και ο Θάνατος"
και το "Τραγούδι του παλιού καιρού"

Οι μεταφράσεις εργων των
Λόρκα, Τ.Ουίλλιαμς, Ο' Νήλ
που έκανε για το
Εθνικό Θέατρο, το Λαϊκκό Θέατρο
και το Θέατρο Τέχνης
παραμένουν "κλασικές".

Μεγάλη προσφορά έχει
σαν στιχουργός στο ελληνικό τραγούδι.
Στίχους του μελοποίησαν
οι Μ. Χατζιδάκις, Μ. Θεοδωράκης,
Στ. Ξαρχάκος, Δ. Μούτσης,
Λ. Κελαηδόνης, Χ. Χάλαρης κ.α.
με μεγάλες αξέχαστες επιτυχίες όπως
"Χάρτινο το φεγγαράκι", "Ασπρη Μέρα",
"Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου",
"Ρεμπέτικο", "Αρχιπέλαγος",
"Πήρες το μεγάλο δρόμο"
"Αύριο πάλι",
"Στο Σείριο υπάρχουνε παιδια"
και πολλά άλλα.

" Επέστρεψε " στην Ασέα,
πλήρης ημερών και γνώσεων,
στις 12 Μαΐου 1992.


Εμείς που μείναμε

********************

Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό
για τους νεκρούς θ' ανάψουμε λιβάνι
κι όταν χαθεί μακριά το καραβάνι
του χάρου του μεγάλου πεχλιβάνη,
στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό.

Εμείς που μείναμε θα τρώμε το πρωί
μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι,

ένα τσαμπί σταφύλι από τ' αμπέλι
και δίχως πια του φόβου το τριβέλι,
μπροστά θα προχωράμε στη ζωή.

Εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά
στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι
και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει
θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι
και κούνια για τ' αγέννητα παιδιά.

Τι ειναι αυτό ; ; ; ;

Με αφορμή την πρόσφατη ανάρτηση απο τον

SKPOYTZAKO

γύρω απο ενα ευαίσθητο και τόσο καθημερινό θέμα

" Την Τρίτη Ηλικία "

και την απομόνωσή της

αλλά και την εν γένει

συμπεριφορά όλων μας απέναντί τους

παραθέτω

αυτό την εξαιρετική

ταινία μικρου μήκους του Κ.Πιλάβιου

που εχει τιμηθεί με το Κατικό Βραβειο

ποιότητας 2007.


Ειναι ενα μάθημα ζωής και συμπεριφοράς

( όσες φορές κι αν το εχω δει
δεν παύω να δακρύζω )

Εξομολόγηση...

Ισως αναρωτιέστε για την απουσία μου
καθε λίγο και λιγάκι
και δικαιολογημένα να υποθέτετε
οτι παραμελώ αυτην εδω την
προσωπική μου γωνιά
και την επαφή μου μαζί σας...

Θα σας κάνω λοιπόν μιαν εξομολόγηση
και θα σας αποκαλύψω το μυστικό μου...

" Κάαααααααποτε πριν πολλά πολλά χρόνια
σαν αγοράκι κι εγώ,
ειχα τους πλατωνικούς μου ερωτες,
τις χυλόπιτες μου,
και αραιά και που ειχα και καμμια κατάκτηση. . .


Ετσι ανάμεσα στον έρωτα μου για ολες τις συμμαθήτριες...
για την δασκάλα που μας έκανε Ιστορία αλλα...
και για τις κοπέλλες της γειτονιάς
(αυτη δεν ηταν καρδιά πιά, μπαχτσές ειχε καταντήσει) ...

ειχα κι εναν αλλον έρωτα κρυφό , ανομολόγητο

Εναν ερωτα που αν και πλατωνικός και εξ αποστάσεως ,
αποδείχτηκε ενας ερωτας που κράτησε μια ολόκληρη ζωή,
μια ζωή που βάδισε, πορεύτηκε,
εξελίχτηκε πανω σ αυτόν τον ερωτα...

Αν και γεννημένος σε μια πόλη
οπου ακουμπούσα τα σύννεφα με 2.300μ υψόμετρο
εγω την ερωτεύτηκα...


Ειχε μάτια μπλέ.
Το κορμί της χαιρόσουν
να το εξερευνείς και να το ταξιδεύεις,
και η φωνή της
σε πλάνευε σαν ενα τραγούδι δεκάδων σειρήνων....

Ενας έρωτας που με πηρε αγκαλιά του
απο τα 19 μου χρόνια , και με σεργιάνησε
σε "πελάγη" που ουτε κάν ειχα φαντασατεί ,
με συγκινήσεις αλησμόνητες...

Μια σχέση αμφίδρομη...
Εγώ της χάρισα τα νιάτα μου και την ζωή μου ,
κι εκείνη με ταξίδεψε
και πάντα με έφερνε πίσω στα αγαπημένα μου πρόσωπα...

Την σεβόμουνα και ποτέ δεν την υποτίμησα....

Δεν ήταν πάντοτε καλη και ήρεμη ,
και όταν θύμωνε ,
επαιρνε ενα χρώμα μολυβί η όψη της...
το κορμί της λικνιζότανε σε έντονους ρυθμούς...
και ΝΑΙ την φοβόμουνα...

Μα εκείνη πάντοτε καλή μαζί μου ,
ποτε δεν με πόνεσε, ποτέ δεν με έβλαψε
και ποτε δεν με στέρησε απο τα αγαπημένα μου πρόσωπα...

Αυτη η σχέση που ξεκίνησε ετσι πλατωνικά,
κράτησε κοντά 30 χρόνια...


Δεν ειναι πια " ο πρώτος μου πλατωνικός έρωτας "

μα ειναι

η επίσημη αγαπημένη μου . . .

* * * * * * * * *

Τώρα λοιπόν που δεν ειμαι πια στην αγκαλιά της
την αγαπώ ακόμα πιο πολύ,
και παντοτε οποτε θελω να ηρεμήσω
και να βρεθώ σε οτι πιο όμορφο εχει η φύση
τρέχω κοντά της...


Αφήνω το βλέμμα μου να ταξιδέψει
στα βαθιά γαλάζια της νερα ,
ν ακουμπά στην απεραντοσύνη του ορίζοντά της
εκει οπου ο ουρανός γίνεται ένα μαζί της
και της δίνω την ψυχή μου καβάλα σ ένα κύμα
να την σεργιανίσει εκει που μόνο εκείνη ξέρει...
αρκεί να νοιώθω την αλμύρα της στα χείλη
και η αύρα της να μου χαϊδεύει καθε κύτταρο...

Και τότε.... ωωω μα τότε ταξιδεύω ! ! ! !

Θύμισες γεμίζουν το μυαλό ,
εικόνες πλημμυρίζουν τα μάτια απο μέρη μακρινά,
φιλόξενα , απόμερα, ξωτικά . . .

Κάθε λογής θύμισες μιας ολάκερης ζωής ,
με ωρες ατέλειωτης μοναξιάς και μονη παρέα
την εκκωφαντική σιωπή μεσοπέλαγα
και το γαλάζιο να είναι το μοναδικό χρώμα
στην παλέτα του δημιουργού ,
απλωμένο απλόχερα σε ουρανό και θάλασσα...

Ο ήχος από το κύμα που ανοίγει στα δυό
καθώς το σκίζει η πλώρη του καραβιού
με υπόβαθρο το γουργουρητό κι αγκομαχητό των μηχανών,
η πιο ωραία μελωδία ! ! !
Ωχριούν μπροστά της εκατό συμφωνικές ορχήστρες και μαέστροι...

Τέτοια η αγαλλίαση και η γαλήνη της ψυχής
που δεν ήθελα τίποτε άλλο...
ένοιωθα κυρίαρχος ολης της φύσης ! ! !
Ξεχειλίζαν τα συναισθήματα από αυτό που έβλεπα
και απολάμβανα εκείνες της στιγμές
τόσο που δεν θα τις άλλαζα
με ολο το χρυσάφι και την χλιδή της ζωής

Πώς να μην μου λείπει αυτή η μαγεία
πώς να μην νοιώθω έξω απ τα νερά μου
πώς να μην την αποζητώ
και να μην είναι το μόνιμο καταφύγιό μου σε κάθε ευκαιρία. . .


Εκει χάνομαι για μέρες
και απομονόνομαι μακρυα
απο την καθημερινότητα και τα τοσα προβλήματά της
μακρυα απο Internet και Η/Υ...

Αφου ακούμπησα ευλαβικά τις σκέψεις μου
και τις άφησα στην αγκαλία της
επέστρεψα πάλι στην πολύβουη πόλη
με το γκρίζο της
να καλύπτει τα πάντα
ακόμα και τις ψυχές μας . . .

Θάλασσα γλυκιά μου ερωμένη
«Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω, απ όσα πέρασα»...
μέσα στην αγκαλιά σου

( Ευχαριστω πολύ την καλή μου φίλη Νατάσα για την υπέροχη φωτογραφία της )

Μήνυμα

Λέξεις γραμμένες στο χαρτί.
Χωμένες βιαστικά στο μπουκάλι.
Σφραγισμένες καλά,
μην χάσουν το νόημά τους
μέσα στην θαλασσοταραχή του μυαλού μου.

Τις στόλισα με ένα φύκι,
σαν αυτά που βάζω στο στόμα
και πιπιλίζοντας περπατάω στην ακρογιαλιά.

Ευλαβικά τ αφήνω στην αγκάλη σου
να το θωπεύει καθε σου κύμα
και να το ταξιδέψει
μακριά απο τα βράχια της στεριάς
και τις τρικυμίες της ψυχής μου.

ΠΑΕΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Παει λοιπον ο παλιός ο χρόνος ,

ας γεμίσουμε τις καρδιές μας

Αγάπη , Αισιοδοξία , Ελπίδα

και ας αντιμετωπίσουμε τον

Νεο Χρόνο

με χαμόγελο στα χείλη

και ας αγκαλιάσουμε τον συνάνθρωπό μας

για να πορευτούμε ολοι μαζι

οσο πιο δημιουργικά

και ΕΙΡΗΝΙΚΑ

γίνεται . . .




ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ 2 0 0 9

...

Και για να τον υποδεχτουμε

με καλη διάθεση , κέφι και αρκετό χιούμορ

διαβάστε τα

Παραδοσιακά κάλαντα απο την Ικαρία. . .

τα οποία αντίθετα με όλη την Ελλάδα

εκει τα λένε ανήμερα Πρωτοχρονιάς...

Ξεκινάνε την ώρα που σουρουπώνει

και καταλήγουν στο τελευταίο σπίτι του χωριού

ξημερώματα της επομένης 2 Γενάρη. . .

( αλλωστε οι Ικαριώτες φημίζονται

για τον χαλαρό και ξεγνοιαστο τρόπο

που αντιμετωπίζουν την ζωή )


Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψηλή μου δεντρολιβανιά,
κι αρχή καλός μας χρόνος,
εκκλησιά με τ΄ άγιος θρόνος.


Αγιος Βασίλης έρχεται από τον κάβο Πάπα,
βαστάει και στην πλάτη του μια μαλλιαρή θυλάκα,
να βάλει μέσα τα ψωμιά, τις τηγανίτες, τα λεφτά.

-Εσένα αφέντη, πρέπει σου καρέκλα καρυδένια,
για ν' ακουμπάς τη μέση σου τη μαργαριταρένια.


-Και πάλι ξαναπρέπει σου,
βάλε στραβά το φέσι σου και δίπλα το βρακί σου,
για να σκάσουν οι εχθροί σου.


-Πολλά είπαμε τ΄αφέντη μας ας πούμε της κυράς μας

-Κυρά ψηλή, κυρά λιγνή, κυρά ταπανοφρύδα,
που έχεις τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι στήθος,
και του κοράκου τα φτερά

τα ΄χεις ταπανοφρύδα.


Που όταν λουστείς και χτενιστείς
και πας στην εκκλησιά σου,
η στράτα ρόδα γέμισε απ΄ την περπατησιά σου.


-Πολλά ΄παμε και της κυράς,
ας πούμε και της κόρης.

-'Eχεις και κόρη όμορφη,
που δεν έχει ιστορία,
ούτε στην Πόλη βρίσκεται, ούτε στη Βενετία.


-'Eχεις και κόρη όμορφη,
βάλ΄ τηνε στο ζεμπίλι και κρέμασέ τηνε ψηλά,

να μη τη φάν΄ οι ψύλλοι.


-Πολλά ΄παμε, πολλά ΄παμε,
μα δε μας εκεράσατε,
κι αν ακόμα θε να πούμε,
βάλτε μας κρασί να πιούμε.


-Εφάγαμε τον πετεινό,
να φάμε και την κότα

και δώστε το φλουράκι μας,
να πάμε σ΄ άλλη πόρτα.