Μέρα Μαγιού μου μίσεψες

Δεν ειναι μερα γιορτής ,

Ειναι μέρα φόρου τιμής .

Η πρώτη Μαΐου γιορτάζεται σαν η μέρα των εργατών. Είναι η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου.

Τον Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας εργασία 8 ωρών και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ο άνθρωπος που πρόβαλε οργανωμένα το αίτημα για οκτάωρο ήταν ο Ρόμπερτ Όουεν, Ουαλός σοσιαλιστής.

Στην Ελλάδα περα απο την καθαρα εργατική της σημασία , 2 συμβάντα εχουν σημαδέψει αυτήν την ημερομηνία τα οποία δυστυχώς τείνουμε να ξεχάσουμε...

Οι παλιοί σίγουρα θυμούνται...

Οι περισσότεροι σημερινοί ομως νέοι κινδυνεύουν να ξεχάσουν αυτα τα γεγονότα, μιας και η σύγχρονη σχολική παιδεία λίγες αναφορές κανει σ αυτα τα 2 γεγονότα.

Την 1η Μαϊου 1944 και την 1η Μαϊου 1976

Καισαριανή

Η ματωμένη Πρωτομαγιά του '44
--------------------------------------------

Εκείνη την Πρωτομαγία του 1944 λιγο μετα τις 10 το πρωί 200 Έλληνες πατριώτες, θα ποτίσουν με το αίμα τους το Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ήταν κρατούμενοι στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, οι περισσότεροι εξόριστοι, Ακροναυπλιώτες και Αναφιώτες.
Η εκτέλεσή τους έγινε σε αντίποινα για το θάνατο ενός Γερμανού στρατηγού και 3 συνοδών του σε μάχη με τους αντάρτες στους Μολάους, λίγες μέρες νωρίτερα.

Ανάμεσά τους κι ο Ναπολέων Σουκατζίδης, διερμηνέας των Γερμανών. Όταν ακούστηκε το όνομά του ο Γερμανός Διοικητής του λέει "όχι, όχι, εσύ Ναπολέων" (για τις ανάγκες της υπηρεσίας). Κι εκείνος απάντησε σαν ήρωας "Δέχομαι τη ζωή... μόνο αν η θέση μου μείνει κενή". Ο Γερμανός δεν δεχτηκε και ο Ναπολέων πήρε το δρόμο προς το θάνατο έγινε σύμβλο αγώνα και θυσίας.

Είκοσι - είκοσι στέκονται ορθοί στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Τα πτώματα φορτώνονται στα γερμανικά καμιόνια και κοκκινίζουν οι δρόμοι της Καισαριανής από το αίμα των παλικαριών. Οι γυναίκες ραίνουν με λουλούδια τους αιματοβαμμένους δρόμους και με το μπαμπάκι φέρνουν το αίμα στα εικονίσματα.

Λίγο πριν αντικρίσουν, όμως, το εκτελεστικό απόσπασμα, κατάφεραν να γράψουν μερικές λέξεις στα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα.

Λέξεις γεμάτες ανθρωπιά, πόθο για τη ζωή, λέξεις γεμάτες ιδανικά.

- «Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές», έγραψε ο Μήτσος Ρεμπούτσικας.

- Ο Κώστας Τσίρκας με ξεχωριστό τρόπο σημείωσε: «Πρωτομαγιά. Γεια σας. Ολοι πάμε στη μάχη».

Κι έγραψε για την Πρωτομαγιά του 44 ο Βάρναλης :

Ήτανε πρώτη του Μαγιού , φως όλα μέσα κι έξω

(έξω τα χρυσολούλουδα και μέσα η καλωσύνη)

που αράδιασε πα στο σοβά πισθάγκωνα δεμένους

και θέρισε με μπαταριές , οχτρός ελληνομάχος,

οχι εναν , δυο , ή τρεις ....διακόσια παλληκάρια .

Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα ,

μον ήρθανε μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι .

Και πρώτος άρχος του χορού , δυο μπόγια πάνω απ' όλους ,

κι απο το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος ( ...)



Πρωτομαγιά 1976
-------------------------

Εκείνη η Πρωτομαγιά ειναι ανεξίτηλα σφραγισμένη απο το τραγικό γεγονός του θανάτου ενος αλλου μεγάλου αγωνιστή της Ελευθερίας του Αλέκου Παναγούλη.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης έμεινε στην ιστορία για την απόπειρά του, την 13η Αυγούστου του 1968, να εκτελέσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Αλλά η απόπειρα απέτυχε και ο Παναγούλης συνελήφθη και καταδικάσθηκε δις εις θάνατον. Οι αντιδράσεις όμως της κοινής γνώμης τόσο στην Ευρώπη όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο εμπόδισαν τελικά την εκτέλεση της ποινής.

Η Ιστορία όμως δεν του επεφύλαξε αυτήν την τιμή, να πεθάνει δηλαδή μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα των τυράννων όπως ο ιδιος ειχε ζητήσει στην απολογία του στο στρατοδικείο..

Η δολοφονία του, παρουσιάστηκε ως αυτοκινητιστικό δυστύχημα....

Ετσι για να μην λησμονούμε και για να μην εορτάζουμε την Πρωτομαγιά μόνο σαν ημέρα εργατικής διεκδίκησης και εορτής των ανθέων...

Ειναι και μια μερα φόρου τιμής στους αγωνιστές αυτου του τόπου

ΜΠΛΕ

Ολη μου την ζωή
αλλο χρωμα τα μάτια μου δεν γέμισε
παρα μόνο το μπλέ
τ' ουρανού και της θάλασσας
σε καθε του απόχρωση...

Μα , ειναι καιρός τωρα
που νιώθω υγρασία να τα γεμίζει...

Ξέρω όμως .

Ξέρω

Ολα την αυγή ειναι πιό διάφανα ,
πιο σιγουρα για την προέλευσή τους...

Κυρίως τα δάκρυα.

Η Ανάσταση Του Κυρίου

εύχομαι να χαρίσει σε όλους σας

Ανάταση ψυχής ,

και η αγάπη

ας κυριαρχεί στην ζωή όλων μας ! !

Θα ειμαι παλι εδω κόντα σας,

μετά " του Θωμά " .

Ως τοτε καλα να περάστε

με υγεία και πολλή καλή διάθεση .

Μ.Παρασκευη, Θειο Δράμα

Αί γενεαί πάσαι
ύμνον τη ταφή σου
προσφέρουσι, Χριστέ μου.

Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας,
εν τάφω σε κηδεύει.

Μυροφόροι ήλθον,
μύρα σοι, Χριστέ μου,
κομίζουσαι προφρόνως.

Ους έθρεψε το μάννα,
εκίνησαν την πτέρναν,
κατά του ευεργέτου.

Ω της παραφροσύνης
και της χριστοκτονίας
της των προφητοκτόνων!

Ιωσήφ κηδεύει, συν τω Νικοδήμω,
νεκροπρεπώς τον Κτίστην.

Ως άφρων υπηρέτης
προδέδωκεν ο μύστης
την άβυσσον σοφίας.

Ω γλυκύ μου έαρ,
γλυκύτατόν μου Τέκνον,
πού έδυ σου το κάλλος;

Πεπλάνηται ο πλάνος,
ο πλανηθείς λυτρούται
σοφία ση, Θεέ μου.

Φρίττουσιν οι νόες
την ξένην και φρικτήν σου
ταφήν του πάντων κτίστου.

Έρραναν τον τάφον
οι μυροφόροι μύρα
λίαν πρωί ελθούσαι.

Ειρήνην Εκκλησία,
λαώ σου σωτηρίαν
δώρησαι ση εγέρσει.

Αι γενεαί νυν πάσαι,
ύμνον τη ταφή σου
προσφέρουσι, Χριστέ μου.

Υιέ Θεού παντάναξ,
Θεέ μου πλαστουργέ μου,
πώς πάθος κατεδέξω;

Ω Τριάς Θεέ μου,
Πατήρ Υιός και Πνεύμα,
ελέησον τον κόσμον.

Ιδείν την του Υιού σου,

Ανάστασιν, Παρθένε,

αξίωσον σους δούλους.

Αφιερωμένο στα παιδιά με ιδιαίτερες ικανότητες

Την εγγραφή μου αυτή,
σήμερα που αρχισε η Μεγάλη Εβδομάδα,
θα ήθελα να την αφιερώσω

σε όλες τις μικρές υπάρξεις
με το ανυπέρβλητο ψυχικό ανάστημα
και την τεράστια θέληση για ζωή
που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά....

Στα παιδιά με ιδιαίτερες ικανότητες

«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα,
ζωγράφισε το Παράδεισο και μπες μέσα»
( Καζαντζάκης )

Αυτό ακριβώς κάνουν τα παιδιά του Ειδικού Σχολείου Βέροιας ! ! !

Τραγουδούν και ζωγραφίζουν
το καθένα τον δικό του προσωπικό Παράδεισο
και χάνονται μέσα του....

Το βιντεο αυτό το ειχα βρει σε μια παλαιότερη σχετική ανάρτηση της
Roadartist.

Καθρέφτες στο χώμα

Την Τετάρτη ειχα την τύχη να περάσω ενα ευχάριστο
απόγευμα σε μιαν όμορφη παρουσίαση

ενός πολύ αξιόλογου βιβλίου
του Νίκου Διακογιάννη.

Πρόκειται για το δεύτερό του μυθιστόρημα
μετα το Τέρα Άμου
(το οποίο ειχε προταθεί στα 15 επικρατέστερα
για το Athens Prize for Literature)
με τίτλο

" Καθρέφτες στο χώμα " .


Τον Νικόδημο τον γνώριζα απο τον
ιστοχώρο του Pathfinder
οπου μέχρι πρό τινος ειχα κι εγω εκει μιαν ιστοσελίδα .

Ειναι ενας σεμνότατος άνθρωπος ,
δάσκαλος στο επάγγελμα ,
που σου μιλάει και κοκκινίζει ,
και φυλάει Θερμοπύλες
στην εσχατιά της Νισύρου
δίνοντας τις γνώσεις του
στα μόνον 8 όλα κι όλα
παιδάκια που εχει η ταξη του .



Το Καθρέφτες στο χώμα
ειναι ενα ταξίδι στην Αρκαδία
και συγκεκριμένα μιας οικογένειας στην Δημητσάνα .

Είναι άδικο να προσπαθήσω να σας μιλήσω
εγώ για το πόσο καλο είναι το βιβλίο του
ουτε και ειμαι ικανός να το αναλύσω και να το επεξηγήσω.
Θα χάσει τη μαγεία του .

Το μόνο σιγουρο ειναι οτι θα σας ταξιδέψει
και όλοι με την αφήγησή του
θα γίνετε ενα με τους ήρωες και
θα δειτε μεσ τους νερόλακκους να καθρεφτίζεται
και το δικό σας πρόσωπο.

Κι οπως ειπε η Λένα Μαντά
αφου τωρα μας εμαθες τι θα πει "αμηνοφιλί"
είναι πολύ μικρός ο "Αρμός"
για ν’ αντέξει το ταλέντο σου Νίκο ,
δώσε την ώθηση να πετάξεις για πιο ψηλά,
όπως σου αξίζει....

www.tera-amou.pblogs

Ταξίδια ... στον χρόνο

Τι πιο αγνό κι ονειρεμένο από τις παιδικές αναμνήσεις;

Μου άρεσε η πόλη οπου μεγάλωσα .
Το σπιτι μας με την αυλή τριγύρω ,
οι εκδρομές μας στην εξοχή και στην φύση.

Μου άρεσε η ξεγνοιασιά του παιδιού.

Δεν είχα ευθύνες,
ούτε το άγχος να παίρνω κρίσιμες αποφάσεις
όπως κάνανε οι μεγάλοι
(τώρα ομως το κατάλαβα αυτο).

Μα πιο πολυ μ άρεσε ν' ακούω ωρες ατέλειωτες
τις ιστορίες της γιαγιάς
απ την ζωή και τα νιατα της στην Σμύρνη,
τις χρυσές λιρες που βαζανε
σ ένα "σεντούκι" κατω απ το κρεβάτι,
μα που ηρθαν καποτε "οι τσέτες"
και τους τα πήραν όλα...


Την γνωριμία της με τον παππού
" ο οποίος ηταν συνέχεια πάνω σ ένα άλογο "
και η αναγκαστική πλέον φυγή τους
για μια ξένη γη
εκει μακρυά στην Αφρική ,
οπου γέννησε τον πατέρα μου κι άλλα 9 παιδιά.

Η πιο μεγάλη μου ικανοποίηση όμως
ήταν οταν στο τέλος η γιαγιά
κοιμόταν πριν από μένα
κι εγώ χαμογελούσα όλο ευτυχία ,
κι άφηνα την φαντασία μου
να καλπάσει σ όλα αυτα που ειχα ακούσει.

Περάσανε τα χρόνια,
εφυγε η γιαγιά
και μεινανε οι αναμνήσεις
ν ανατρέχω και ν αποζητώ
εκεινη την αθωότητα και πραότητα
που εβλεπα ζωγραφισμένη στην όψη της
που της ειχε γινει τρόπος ζωής και συμπεριφοράς.


Μεγαλώνοντας θα έλεγα ότι ολο και πιο πολύ
απεχθάνομαι να τυποποιηθώ
σ αυτη την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που φτιάξαμε.

Ισως να είμαι ανάποδος,
στενάχωρος και να με στενεύουν τα καλούπια.

Μα θα προτιμούσα
να ημουνα πίσω σ εκείνες τις εποχές
που οι αυλές ηταν γεμάτες παιδικές φωνές και όνειρα...

Οταν ο ήλιος πέφτει
αποζητώ κάποιες φορές την μοναξιά
και αφήνομαι να ταξιδεύω
για να ξυπνώ ετσι την φαντασία μου
και να δημιουργώ εντός μου
χίλια-μύρια νοήματα,
από χιλιάδες σκέψεις εικόνες και λέξεις.

Σίγουρα είναι καλύτερα
τα τεκταινόμενα της φαντασίας μου,
παρά να μου περνά επιφανειακά κι αβίαστα
κάποια εικόνα της μια τηλεόραση.

Μάλλον δεν είναι τυχαίο
οτι τις περισσότερες φορές όλα αυτά τα σκέφτομαι βράδυ.
Ακόμα και για να συζητώ με φίλους τελικά το βραδάκι προτιμώ.


Ξέρεις συνήθως κοιμάσαι μετά.

Και τα όνειρα τοτε γίνονται πιο γλυκά κι αληθινά...

Περίσσεψαν τα χαμόγελα

Ολες οι μέρες ίδιες,
φρικιαστική μονοτονία.
Διαδέχεται η μιά την άλλη,
χιλιοπαιγμένη ιστορία.


Συμβιβασμοί ,
ψευτιά κι υποκρισία
κατάντησε η ζωή μας
μιά σκέτη κοροϊδία.


Ληγμένα αισθήματα,

προσμένοντας
ελεύθερα ταξιδεύουν,

και τη σιωπή της συγκατάβασης
συγκατάνευση την ερμήνευσαν.


Ευτυχώς,

προνόησα
κι αποταμίευσα στιγμές

που ερωτικές μελωδίες ξεχύνονται
μες την ψυχή μου τώρα,

γιατί τελευταία
περίσσεψαν πια τα χαμόγελα.

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ

Ντρέπομαι....


Ντρέπομαι για την χώρα που ζω...

Ντρέπομαι γι αυτούς που με κυβρνούνε...

Ντρέπομαι γιατι εχω κι εγω ευθύνη που αυτοι οι 300 μ εκπροσωπούνε...

Ντρέπομαι να πω οτι ειμαι απόγονος του Σωκράτη και του Ιπποκράτη

Ντρέπομαι για την αδιαφορία των συνανθρώπων μου

Ντρέπομαι να λεω οτι ειμαι μέλος αυτης της κοινωνίας

Ντρέπομαι για το παράδειγμα που δίνουμε στην νεολαία μας

Ντρέπομαι για την κοινωνία που τους παραδίνουμε...

Ντρεπομαι και θλίβομαι οταν ακούω οτι ενας νεος άνθρωπος μολις 29 χρόνων (στην ηλικία των παιδιών μου) εχασε την ζωή του

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΚΑΒ , αβοήθητος σ ενα παγκάκι μπροστα απο

ενα Αστυνομικό τμήμα ,

μερα μεσημέρι και ιδίως κυριολεκτικά εξω απο την πόρτα ενος απο τα μεγαλύτερα νοσοκομεία αυτης που θελει να λέγεται χωρα....
100 μέτρα απο το Τζάνειο νοσοκομείο .

Οι αστυνομικοί του τμήματος Καλλίπολης είδαν τον 29χρονο άντρα να κάθεται για αρκετή ώρα ακίνητος σε ένα παγκάκι σε καθόλου καλή κατάσταση και καλεσαν ασθενοφόρο.

Ένας ακόμη νέος άνθρωπος «θυσιάστηκε» στον βωμό της ανυπαρξίας του κράτους και της απίστευτης ραθυμίας της ελληνικής κοινωνίας.

Ντρεπομαι γιατι δεν βρεθηκε ενας απο αυτους τους αστυνομικούς να μεταφέρει 100 μετρα με το υπηρεσιακό αυτοκίνητο της αστυνομίας στην πυλη του νοσοκομειου τον νεαρό οπου σίγουρα οι πιθανότητες να επιζήσει θα ήταν μεγαλύτερες δεδομένου ότι το ασθενοφόρο ήταν... άφαντο.

Ντρεπομαι γιατι δεν βρεθηκε ενας πολίτης να παει τρεχοντας 100 μετρα στο Τζανειο και να φωνάξει εναν γιατρο να του προσφέρει τις απαραίτητες πρώτες βοήθειες.

Ντρεπομαι γιατι στον βωμό της κακως νοουμένης Δημοκρατίας ενας νεος χανει την ζωή του με την "δικαιολογία" οτι υπήρχε μονον προσωπικό ασφαλείας λόγω της απεργίας, και ως εκ τούτου τα ασθενοφόρα ήταν λιγότερα .

Ντρεπομαι γιατι μεσα σε μια πολη 4.000.000 κατοίκων ενα ασθενοφόρο κανει 3 ωρες να παραλάβει εναν ασθενή.

Ντρεπομαι γιατι το οραμα του αείμνηστου Γεννηματά το ΕΣΥ απο κόσμημα , κατάντησε καρκίνωμα.

Ντρεπομαι...

Ντρεπομαι...

Ντρεπομαι... για

ΧΙΛΙΟΥΣ ΔΥΟ ΛΟΓΟΥΣ


ΝΑ ΛΕΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ

Αλήθεια

Πρωταπριλιά χτες

κι ανάμεσα

σ όλα τα ψέματα

της ζωής και των

ανθρώπων ,

πηρα ενα δώρο ,
μιά κατάθεση ψυχής ,

"Χάρισμά σου" .... όπως ακριβώς αναφέρει
με αφορμή τις "Αλήθειες" μου

απο την αξιαγάπητη Anna-Silia

και θάθελα να την μοιραστώ μαζί σας
και να την ευχαριστίσω .




ΑΛΗΘΕΙΑ
---------------

Δεν ξέρω
αν ήταν όπλο
ή παιχνίδι
και δεν θυμάμαι πια
το σχήμα του καλά .

Θυμάμαι μόνο τον πάμφωτο ορισμό του
να λάμπει
στο στερέωμα του κόσμου μας .
χωρίς λαβή ,
μονάχα λάμα

το δίκοπο μαχαίρι της Αλήθειας .

Το κρατάς σφιχτά ,
κόβεις και κόβεσαι .

- Είδα το αίμα
που ξεστράτισε
απ' το αιώνιο ταξίδι του
μέσα στις φλέβες των ψυχών μας.

Κι αναρωτιέσαι
τίνος να είναι το αίμα τούτο ,

μα το ρουφά
το διψασμένο χώμα της Συνήθειας
πριν να το μάθεις .

Στο χέρι σου κρατάς
την ματωμένη λάμα
μόνο
και λες πως νίκησες τον κόσμο .

Όμως , χωρίς φωνή.

Τάχα δεν τό 'μαθες
πως δεν μιλούν οι πεθαμένοι ;

18-1-1971

Δικό μου ...
Χάρισμα σου

Silia

***************

Αλήθειες

Πρωταπριλιά

κι όπως εγραφε η Μαρία Πολυδούρη

" 'Ανθρωποι !
Η ζωή ένα τεράστιο ψέμα
που άλλοι το αγαπάνε
κι άλλοι -οι λίγοι-
προσπαθούν να το κάνουν αληθινή ζωή.

Πόσο είναι αστεία η ζωή
μα και πόσο αστειότεροι
είμαστε μεις που την ανεχόμαστε τέτοια "

Γι αυτό εγω σήμερα

αντι για Πρωταπριλιά λέω ,

Ας γεμίσουμε την ζωή μας

με αλήθειες-βουνά, για να μπορούμε να την χτίσουμε σε στέρεη βάση,

αλήθειες-θάλασσες, για να μπορούμε να την ταξιδεύουμε ψάχνοντας νέους ορίζοντες ,

αλήθειες-αστέρια, για να την φωτίζουν σαν οδηγοί, ακόμη και στις πιο σκοτεινές μας νύχτες ,

αλήθειες-διάφανες, για ναναι καθάρια και διάφανη, όπως ειν' τα δάκρυα ιδίως την αυγή ...