Δραπετεύεις μ' ενα κύμα δανεικό
έξω απο μνήμες
απο τόπο και καιρό ,
μακρυά απ της ζωής
το στυφό της πονεμένο βογκητό .
Βυθοί ανήλιαγοι και πάλι σε καλούν
να κοινωνήσεις
της αβύσσου σου το φως
πριν ακυβέρνητο σκαρί να αρμενίσεις .
Εκει ,
ν' αφήνεσαι γυμνός
ταριχευτής καθε εικόνας στεριανής σου ,
για να ξοδέψεις
μόνος κι αδειανός
την πελαγίσια
την πλευρά την σκοτεινή σου .
5 σχόλια:
Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Να έχεις μια όμορφη ημέρα!
mariaeyes
ΥΠΕΡΟΧΟ
Πάντα ταξιδευτής..
Καλημερα Αρη..
(αλλαξα το λινγκ της ιστοσελιδας μου και εγινε www.singtherain.blogspot.com)
Πράγματι η άλλη πλευρά (της ψυχής μας;) είναι σκοτεινή και πελαγίσια,σαν τη θάλασσα δηλ.
απρόβλεπτη,και πολλές φορές επικίνδυνη περίπου σαν τη φωτια η σαν τη γυναίκα! Οι στίχοι σου υπέροχο καιαποτελεσματικοί.Συμφωνώ με τη Νατάσα τη θαλασσινή, ξέρει από πέλαγο!
I agree with you about these. Well someday Ill create a blog to compete you! lolz.
Δημοσίευση σχολίου