Το λαδάκι του καντηλιού

Κι έζησα θάλασσες αγριες ,
και ήρεμες
σαν το λαδάκι του καντηλιού
που ανάβω κάποιες φορές
να μένουν οι μνήμες ζωντανές
μην τις ξεχνώ.


Φόρος τιμής
αυτες οι θάλασσες που κυλούν στο αίμα μου
ένα μ εκεινο
όσων πέρασαν απ την ζωή μου
και τους αγάπησα .


Πόσα ταξίδια ,
μακάρι να τα θυμόμουν όλα ,
μα ειναι τόσα πολλά ,
όμως εκεινους που αγάπησα
ποτέ δεν τους λησμόνησα .

Αρης

ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"... έφυγε νωρίς και τόσο άδικα ! ! ! !

Ενας χρόνος σήμερα που έφυγε τοσο άδικα η
Αμαλία Καλυβίνου
στα 30 της χρόνια.

Εσβησε μετα απο μιαν άνιση μαχη 5 ετων με τον καρκίνο και αφου σ'αυτόν τον δύσκολο δρόμο της συνάντησε την αναλγησία , την ανευθυνότητα και την αμέλεια ορισμένων γιατρών και κρατικών υπηρεσιών.
Μικρή παρένθεση «ελάχιστοι επιστήμονες, ανυστερόβουλοι, δοτικοί, που καμία σχέση δεν έχουν με τους συνήθεις άσχετους, ανεύθυνους και παραδόπιστους
φακελάκηδες»

Απο το 1998 , η πρώτη μαγνητική στο δεξιό μηρό έδειχνε όγκο 8 εκατστών που κανένας απο όσους γιατρούς και νοσοκομεία επήγε δεν έδωσε σημασία.
Μέχρι που το 2001 ενας νευρολόγος στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομειο Ιωαννίνων διέγνωσε απο την ίδια αυτην μαγνητική οτι υπήρχε όγκος.

«Μου χάρισε δύο χρόνια υπέροχης ζωής (ώς την υποτροπή μου), έλεγε η Αμαλία. Υπήρξε προσεκτικός, ευγενής και ευπροσήγορος σε όλη τη συνεργασία μας. Ακόμη κι όταν έφυγα από την αρμοδιότητά του και με ανέλαβαν οι χειρουργοί και οι ογκολόγοι, εκείνος περνούσε από την κλινική να με δει και να ελέγξει αν χρειάζομαι κάτι ενώ δεν είχε καμιά υποχρέωση»

Το 2003 ο καρκίνος ξαναεμφανίστηκε διάσπαρτος στον θώρακα.

«Εδώ μέσα, λέει η ιδια, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς, και μια καρδιά που, παραδόξως, εξακολουθούσε να χτυπά».

Ακριβώς εναν χρόνο πριν "φύγει" στις 29 Μαϊου 2006 της ακρωτηριάσανε το δεξί πόδι, αυτό που αν είχανε κάνει την σωστή διάγνωση απο το 1998 θα ειχε γλιτώσει ολα τα δεινά που ακολούθησαν και στο τέλος απέβησαν μοιραία.

Όσοι απο εσας με εχετε γνωρίσει απο κοντά ξέρετε καλά την ποιότητα ζωής μου και όσα βιώνω τα τελευταία 6 χρόνια σαν καρκινοπαθής.
Η Αμαλία όμως δεν ειχε την τύχη που ειχα εγω και βρίσκομαι τώρα ακόμα εδω κοντά σας.

Δεν ειχε την τύχη να εχει γνωστό και παιδικό φίλο γιατρό σε μεγάλη ιδιωτική κλινική όπως ειχα εγω, ο οποίος φρόντισε ωστε ολοι οι γιατροί που με ανέλαβαν (ογκολόγοι, ακτινοθεραπευτές, χειρουργοί, πνευμονολόγοι, πλαστικοί χειρουργοί) να με προσέξουν υπερ του δέοντος
ΔΙΧΩΣ ΦΑΚΕΛΛΑΚΙ .

Δεν ειχε την τυχη η Αμαλία να εχει Ιδιωτική ασφάλιση όπως ετυχε να εχω εγω, και ανέλαβε ΟΛΑ τα έξοδα μου, απο το 2002 (νοσήλεια, χημιοθεραπείες, ακτινοβολίες, 4 μεγάλα χειρουργεία, check-up σε τακτά χρονικά διαστήματα) μεχρι σήμερα αλλά και για όσο ακόμα χρειαστεί. Και ετσι δεν χρειάστηκε να αναζητήσω χρήματα για όλα αυτά και να καταστραφώ οικονομικά όπως η Αμαλία, αφού το "κράτος" πολυ λίγα καλύπτει.

Εκείνη εδωσε τον αγώνα της μέχρι τέλος με θάρρος και αξιοπρέπεια. Ισως αν ζούσε σε μιαν αλλη χώρα να μην ειχε αυτην την κατάληξη ή τουλάχιστον να μην ειχε ταλαιπωρηθεί τόσο όσο την ταλαιπώρησαν εδω...

«Εχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν' αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεβάτι ουρλιάζοντας από τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις...», έγραφε

Ενας χρονος πέρασε απο τότε που εφυγε ενα γενναίο κορίτσι απο δίπλα μας. Ενα κορίτσι που ειχε αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια, θάρρος, και αγάπη για την ζωή.

Εφυγε με το κεφάλι ψηλά χωρίς να ενδώσει στην απληστία και στην ανευθυνότητα αυτών που εχουν ταχθεί να υπηρετούν τον άνθρωπο , ειτε σαν επιστήμονες, ειτε σαν κράτος.

Ενας χρονος πέρασε και

δεν άλλαξε τίποτα.

Ας ενώσουμε ολοι την φωνή μας και τις προσπάθειές μας για να δικαιωθεί ο τόσο δίκαιος αγώνας αυτης της γενναίας κοπέλλας, για

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ.

Κι οσοι διαβάσουν αυτη την εγγραφή μου, ας πανε και εδω, εστω για 5 λεπτα να την τιμήσουν.

Γιατι οσο θυμόμαστε εναν άνθρωπο , τόσο αυτος παραμένει ζωντανός.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

** Η Αμαλία ηταν η αφορμή που ασχολήθηκα κι εγω με τα blog εδω , συνάντησα αξιόλογους ανθρώπους και είχα την τύχη να κάνω και ορισμένους καλούς φίλους.

Για να την τιμήσουμε ας πάμε ολοι την
1η Ιούνη ,
ημερα αφιερωμένη στην μνήμη της να δώσουμε αίμα.

Η ATHENA εχει συγκεντρώσει εδω
τα κέντρα αιμοδοσίας ολης της χώρας και τα τλέφωνά τους.

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Κάθε που βραδιάζει και πέφτει το σκοτάδι

τον ουρανό κοιτώ και βλέπω το φεγγάρι.

Την μοναξιά μου ν απαλίνω αναζητώ,

μαζι του κάθομαι και ώρες συζητώ.

Του λέω τα μυστικά ,

αυτά που έχω στην καρδιά

κι εκείνο σιωπηλό στον ουρανό πλανιέται,

την παρέα του ποτε δεν μου αρνειέται.

Την μιά μου δείχνει όλον του τον εαυτό,

τη άλλη πάλι, μόνο τον μισό.

Αλλες φορές, την παρουσία του αργεί να κάνει,

με παιδευει λες κι επίτηδες το κάνει.

Κι όταν κινώ να κοιμηθώ,

αργα κατηφορίζει

κι αυτό τον ουρανό,

ναρθεί εσένα να φωτίσει

τα μυστικά μου να σου ψιθυρίσει .

Μα οταν την άλλη μέρα το ρωτώ

αν ειχες υπνο ήσυχο και ελαφρό,

αυτό βουβό ανηφορίζει

σαν να μην μ άκουσε

νοχελικά βαδίζει. . .

Αρης

Το βαπόρι.. οι ανθρώποι κι' ο Μάης

Νάναι ως νάχης φύγει με τους ανέμους καβάλλα
στο άτι της σιγής κι' όλα να πάης
και vάv' πολλά καράβια, πολλή θάλασσα μεγάλα
σύγνεφα πάνω οι άνθρωποι κι' ο Μάης.

Κι' εντός μου εμένα να βρυχιέται όλο να τρέμει
βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι
πάλι εσύ κι' ο Μάης κι' οι ανέμοι
κι' έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.

Και νάναι όλα απ' ό,τι φεύγει και δε μένει
σε μια πόλη ακατοίκητη, κι' εντός μου
ακυβέρνητο, όλο να σε πηγαίνει το καράβι
έξω απ' την τρικυμία τούτου κόσμου.

( Του Γιάννη Σκαρίμπα )

Ξέρεις μαμά...

Ενα γράμμα στην μάνα ,
και σε κάθε μάνα
που έφυγε νωρίς ,και απο τότε
" μια τρύπα χάσκει μέσα μου,
που μόνο αγριοπερίστερα και γλάροι κουρνιάζουν "



Απο το βιβλίο " Ανάλεκτα "

της ΣΤΕΛΛΑΣ ΙΩΑΝ. ΜΠΑΚΝΗ

ΙΔΙΟΓΡΑΦΩΣ

Ελαβα απο την καλή μου Μαριάννα μια πρόσκληση για ένα πολυ ενδιαφέρον εγχείρημα... και λέω πολυ ενδιαφέρον γιατι η ιδέα να αποστέλονται όλα τα χειρόγραφα σε μίαν ιστοσελίδα εχει ενα φανταστικό αποτέλεσμα...

Εχει δημιουργηθεί μια συλλογή με χειρόγραφα σημειώματα απο παρα πολλούς bloggers που όντως ειναι καταπληκτική ! ! ! !

Ευγε σε οποιον ειχε την ιδέα αυτης της συλλογής !

Οι κανόνες λοιπον είναι:

1. Γράψε
2.Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε!Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com/
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους bloggers να συμμετέχουν.

Ετσι παραθέτω κι εγω ενα χειρόγραφό μου , με κάποιες σκέψεις μου που αν ψάξετε εδω στις προηγούμενες εγγραφές μου , θα βρείτε αναρτημένες...

Ειδοποιώ: autographcollectors.


Και προσκαλώ αν θέλουν να συνεχίσουν οι :
Μεσοπέλαγα , Dark Rain , Αποχρώσεις Ηχων , Ονείρων ενέργεια ,
Γλυκό σταφύλι , Τρελη και αλλοπαρμένη

Στην κρεμάστρα

Χτες βράδυ,
στην κρεμάστρα
μαζι με το σακάκι
και την ψυχή μου κρέμασα .

Το πρωί σαν βγήκα

δεν ενιωσα την αναγκη

να την πάρω μαζί μου .

Πολύ με δυσκόλευε .

Γιατι τελευταία

περίσσεψαν τα χαμόγελα .

Α Γ Α Π Η

Η αγάπη, μας είναι λίγη,
δεν μας φτάνει,
δεν μας χορταίνει.

Ο σπόρος της δεν ρίζοπιάνει μέσα μας.
Είναι πολλά τα ζιζάνια στην καρδιά μας.

Αγάπη...
Μοιράζουν Αγάπη.

Δώστε σ' όλους μας
και πάρτε κι εσείς
και κάντε να υπάρχει πλούσιο απόθεμα.

Σπείρτε αγάπη, μας χρειάζεται.

Μας χρειάζεται...
Να χαροποιηθεί η ζωή,
να γελάσουν οι γειτονιές,
να νοστιμίσει το ψωμί μας...

Αρης