ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Κάθε που βραδιάζει και πέφτει το σκοτάδι

τον ουρανό κοιτώ και βλέπω το φεγγάρι.

Την μοναξιά μου ν απαλίνω αναζητώ,

μαζι του κάθομαι και ώρες συζητώ.

Του λέω τα μυστικά ,

αυτά που έχω στην καρδιά

κι εκείνο σιωπηλό στον ουρανό πλανιέται,

την παρέα του ποτε δεν μου αρνειέται.

Την μιά μου δείχνει όλον του τον εαυτό,

τη άλλη πάλι, μόνο τον μισό.

Αλλες φορές, την παρουσία του αργεί να κάνει,

με παιδευει λες κι επίτηδες το κάνει.

Κι όταν κινώ να κοιμηθώ,

αργα κατηφορίζει

κι αυτό τον ουρανό,

ναρθεί εσένα να φωτίσει

τα μυστικά μου να σου ψιθυρίσει .

Μα οταν την άλλη μέρα το ρωτώ

αν ειχες υπνο ήσυχο και ελαφρό,

αυτό βουβό ανηφορίζει

σαν να μην μ άκουσε

νοχελικά βαδίζει. . .

Αρης