Τι πιο αγνό κι ονειρεμένο από τις παιδικές αναμνήσεις;
Μου άρεσε η πόλη οπου μεγάλωσα .
Το σπιτι μας με την αυλή τριγύρω ,
οι εκδρομές μας στην εξοχή και στην φύση.
Μου άρεσε η ξεγνοιασιά του παιδιού.
Δεν είχα ευθύνες,
ούτε το άγχος να παίρνω κρίσιμες αποφάσεις
όπως κάνανε οι μεγάλοι
(τώρα ομως το κατάλαβα αυτο).
Μα πιο πολυ μ άρεσε ν' ακούω ωρες ατέλειωτες
τις ιστορίες της γιαγιάς
απ την ζωή και τα νιατα της στην Σμύρνη,
τις χρυσές λιρες που βαζανε
σ ένα "σεντούκι" κατω απ το κρεβάτι,
μα που ηρθαν καποτε "οι τσέτες"
και τους τα πήραν όλα...
Την γνωριμία της με τον παππού
" ο οποίος ηταν συνέχεια πάνω σ ένα άλογο "
και η αναγκαστική πλέον φυγή τους
για μια ξένη γη
εκει μακρυά στην Αφρική ,
οπου γέννησε τον πατέρα μου κι άλλα 9 παιδιά.
Το σπιτι μας με την αυλή τριγύρω ,
οι εκδρομές μας στην εξοχή και στην φύση.
Μου άρεσε η ξεγνοιασιά του παιδιού.
Δεν είχα ευθύνες,
ούτε το άγχος να παίρνω κρίσιμες αποφάσεις
όπως κάνανε οι μεγάλοι
(τώρα ομως το κατάλαβα αυτο).
Μα πιο πολυ μ άρεσε ν' ακούω ωρες ατέλειωτες
τις ιστορίες της γιαγιάς
απ την ζωή και τα νιατα της στην Σμύρνη,
τις χρυσές λιρες που βαζανε
σ ένα "σεντούκι" κατω απ το κρεβάτι,
μα που ηρθαν καποτε "οι τσέτες"
και τους τα πήραν όλα...
Την γνωριμία της με τον παππού
" ο οποίος ηταν συνέχεια πάνω σ ένα άλογο "
και η αναγκαστική πλέον φυγή τους
για μια ξένη γη
εκει μακρυά στην Αφρική ,
οπου γέννησε τον πατέρα μου κι άλλα 9 παιδιά.
Η πιο μεγάλη μου ικανοποίηση όμως
ήταν οταν στο τέλος η γιαγιά
κοιμόταν πριν από μένα
κι εγώ χαμογελούσα όλο ευτυχία ,
κι άφηνα την φαντασία μου
να καλπάσει σ όλα αυτα που ειχα ακούσει.
ήταν οταν στο τέλος η γιαγιά
κοιμόταν πριν από μένα
κι εγώ χαμογελούσα όλο ευτυχία ,
κι άφηνα την φαντασία μου
να καλπάσει σ όλα αυτα που ειχα ακούσει.
Περάσανε τα χρόνια,
εφυγε η γιαγιά
και μεινανε οι αναμνήσεις
ν ανατρέχω και ν αποζητώ
εκεινη την αθωότητα και πραότητα
που εβλεπα ζωγραφισμένη στην όψη της
που της ειχε γινει τρόπος ζωής και συμπεριφοράς.
Μεγαλώνοντας θα έλεγα ότι ολο και πιο πολύ
απεχθάνομαι να τυποποιηθώ
σ αυτη την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που φτιάξαμε.
Ισως να είμαι ανάποδος,
στενάχωρος και να με στενεύουν τα καλούπια.
Μα θα προτιμούσα
να ημουνα πίσω σ εκείνες τις εποχές
που οι αυλές ηταν γεμάτες παιδικές φωνές και όνειρα...
εφυγε η γιαγιά
και μεινανε οι αναμνήσεις
ν ανατρέχω και ν αποζητώ
εκεινη την αθωότητα και πραότητα
που εβλεπα ζωγραφισμένη στην όψη της
που της ειχε γινει τρόπος ζωής και συμπεριφοράς.
Μεγαλώνοντας θα έλεγα ότι ολο και πιο πολύ
απεχθάνομαι να τυποποιηθώ
σ αυτη την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που φτιάξαμε.
Ισως να είμαι ανάποδος,
στενάχωρος και να με στενεύουν τα καλούπια.
Μα θα προτιμούσα
να ημουνα πίσω σ εκείνες τις εποχές
που οι αυλές ηταν γεμάτες παιδικές φωνές και όνειρα...
Οταν ο ήλιος πέφτει
αποζητώ κάποιες φορές την μοναξιά
και αφήνομαι να ταξιδεύω
για να ξυπνώ ετσι την φαντασία μου
και να δημιουργώ εντός μου
χίλια-μύρια νοήματα,
από χιλιάδες σκέψεις εικόνες και λέξεις.
Σίγουρα είναι καλύτερα
τα τεκταινόμενα της φαντασίας μου,
παρά να μου περνά επιφανειακά κι αβίαστα
κάποια εικόνα της μια τηλεόραση.
Μάλλον δεν είναι τυχαίο
οτι τις περισσότερες φορές όλα αυτά τα σκέφτομαι βράδυ.
Ακόμα και για να συζητώ με φίλους τελικά το βραδάκι προτιμώ.
Ξέρεις συνήθως κοιμάσαι μετά.
Και τα όνειρα τοτε γίνονται πιο γλυκά κι αληθινά...
αποζητώ κάποιες φορές την μοναξιά
και αφήνομαι να ταξιδεύω
για να ξυπνώ ετσι την φαντασία μου
και να δημιουργώ εντός μου
χίλια-μύρια νοήματα,
από χιλιάδες σκέψεις εικόνες και λέξεις.
Σίγουρα είναι καλύτερα
τα τεκταινόμενα της φαντασίας μου,
παρά να μου περνά επιφανειακά κι αβίαστα
κάποια εικόνα της μια τηλεόραση.
Μάλλον δεν είναι τυχαίο
οτι τις περισσότερες φορές όλα αυτά τα σκέφτομαι βράδυ.
Ακόμα και για να συζητώ με φίλους τελικά το βραδάκι προτιμώ.
Ξέρεις συνήθως κοιμάσαι μετά.
Και τα όνειρα τοτε γίνονται πιο γλυκά κι αληθινά...
20 σχόλια:
@Αρη.... μεγαλωσες σαν παιδι
γιαυτο ξερεις πως να παραμεινεις και συ ενα παιδι!!!!
Ξερεις τι με καιει αυτον τον καιρο;
Πως τα παιδια μας μεγαλωνουν χωρις να ειναι παιδια. Μεγαλωνουν σαν μεγαλοι. Με υποχρεωσεις με συνεπεια με κανονες....με ...με...
Και δεν θα ξερουν ποτε πως θα ειναι να εισαι παιδι..........
με εστειλες μεγαλο ταξιδι αποψε
να εισαι καλα φιλε μου !!!!
Αχ! βρε Αρη... δεν ξέρω... τόσες αναμνήσεις ενός κόσμου που σβήνει... σβήνουν άραγε όλα αυτά που ζήσαμε... που μας διηγήθηκαν;
Δε ξέρω αλλά κάθε τέτοια όψη της ζωής μου φαντάζει πολύ πιο αληθινή και πραγματική από την κενότητα που βλέπω γύρω μου.
Van Gogh, θάλασσα και αναμνήσεις... μεγάλο το ταξίδι φίλε μου... καλοτάξιδο να ΄ναι
οι πιο γλυκες, οι πιο ομορφες και οι πιο ευχαριστες αναμνησεις, ειναι αυτες των παιδικων μας χρονων.περνουν ομως τα χρονια, φευγουν, χανονται και σιγα σιγα χανομαστε και μεις. και τι δεν θαδινα να μπορουσα να γυρισω τον χρονο πισω. δυστυχως ομως αυτο ειναι αδυνατον.
καλη σου μερα.
Όχι δεν είσαι εσύ ο στενάχωρος είναι που τα καλούπια δεν ταιριάζουν σε ανθρώπους που έχουνε ψυχή.
Μια εποχή που μέσα από τις δυσκολίες τον πόλεμο την κατοχή την πείνα είχε τις ομορφιές του.
Τις αυλές τους ανθρώπους ο ένας κοντά στον άλλο να μοιράζονται στιγμές και όνειρά.
Μια αγκαλιά ανοιχτή ακόμη και ανθρώπους που δεν γνώριζαν.
Μια εποχή που γνώρισα μόνο μέσα από αφηγήσεις των μεγαλύτερων την νοσταλγώ σαν να την έχω ζήσει.
Ναι τότε τα όνειρα γίνονται πιο γλυκά!!
Καλημέρα Άρη
Τι γλυκό.. Κοιμόταν η γιαγιά σου πριν από σένα.. Τι όμορφο! Να είσαι πολύ καλά.. Υπέροχο..
Αυτές οι αναμνήσεις από την γιαγιά... πόσο μας ταξιδεύουν όλους! Κόσμοι που δεν γνωρίσαμε και τους έχουμε πλάσει στην φαντασία μας. Πολύτιμες στιγμές που μπορούμε να ανατρέχουμε όταν όλα γύρω μας γίνονται τόσο δύσκολα...
Πολύ όμορφη ανάρτηση Άρη!
Καλησπέρα!
Πόσο πίσω με γύρισες Άρη..στη δική μου γιαγιά,στην αγαπημένη γιαγια-Ζανέτ..στον πιο γλυκό άνθρωπο του κόσμου(για μένα)πόσες ιστορίες..ηρθε κι αυτη απο ενα χωριό του Μαρμαρά,τι δεν θα μας έχει πεί για τα μέρη εκείνα..28 εγγόνια και ποτέ δεν ξεχώρισε κανένα μας,όλοι έχουμε πολλά να θυμόμαστε απ τη Γλυκειά Ζανετούλα μας..εφυγε πριν δυο χρόνια και η τελευταία της λέξη:"αγάπες μου φεύγω"..όλοι μαζεμένοι γύρω της!
Τώρα ακόμη και οι γιαγιάδες έχουν αλλάξει..δεν λένε πια παραμύθια.
Να είσαι μκαλά Άρη μου..
Μεγάλο θέμα αυτό που ανέβασες εδώ.
Σέβομαι βέβαια τις μνήμες του καθένα.
Έχω και εγώ παρόμοιες μνήμες.
Όμως έχω να θέσω κάποια ερωτήματα:
1.Μήπως θα έπρεπε να πετάξουμε τις μνήμες αυτές (όσο σκληρό και αν ακούγεται);
2. Τελικά είμαστε νοσταλγοί του παρελθόντος?
3. Όσον αφορά σ'αυτό:
"απεχθάνομαι να τυποποιηθώ
σ αυτη την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που φτιάξαμε" ...είσαι σίγουρος ότι φταίει η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία; Τελικά αυτό που φτιάξαμε λέγεται παγκοσμιοποιημένη κοινωνία ή μήπως μια κοινωνία Ελληνοευρωαληταράδων και Ευρωσκουπιδιών;
4. Μήπως τελικά φοβόμαστε; Μήπως δεν έχουμε τίποτα να προτείνουμε; Μήπως τελικά δεν ήμασταν ποτέ τίποτα ουσιαστικό και απλά κρυβόμασταν πίσω απο τα μεγέθη των προγόνων και χάνοντας χρόνο δεν δημιουργήσαμε απολύτως τίποτα; (βλέπε Greek καμάκι, σουβλάκι, mousaka). Θυμάσαι στην ταινία, με την Μελίνα και τον Φούντα νομίζω, το πως κορόιδευαν τα "ξύπνια" Ελληνάκια τον Αμερικάνο και του παίρναν τα χρήματα;
5. Τι θα πίστευες σήμερα για την παγκοσιοποιημένη κοινωνία αν είχαμε δημιουργήσει με την σειρά μας μια σύγχρονη Ελλάδα χωρίς να έχουμε από την άλλη γκρεμίσει τις γειτονιές και τις αλάνες;
6. Πού πήγε η γιαγιά σήμερα σαν ρόλος; Ποιο απο τα σύγχρονα παιδιά έχει διδαχτεί από τους γονείς του να σέβεται τη γιαγιά;
Όλα αυτά απλά τα θέτω προς συζήτηση.
Δεν διαφωνώ μαζί σου και επίσης σιχαίνομαι την τηλεόραση.
ΥΓ: Εύχομαι να με κατανοήσεις ορθά και να μην παρεξηγηθώ.
Οσοι έχουμε ζήσει όμορφα παιδικά χρόνια έτσι αναπολούμε καμμια φορά τη ξενιασιά εκείνης της εποχής! Μεγαλώνουμε μεν αλλά ποτέ δεν πεθαίνει το παιδί που έχουμε μέσα μας! Ταξίδι που μ έστειλες απόψε μ αυτή σου την ανάρτηση!Σε θάλασσες γαλήνιες και σε βραχάκια ...
Καλέ μου Osiris σεβαστη η γνώμη σου μα δεν πεταω τις μνημες μου...
Ειχαμε παρελθον και θα εχουμε και μελλον γι αυτο δεν μπορω να δεχθω οτι
" Μήπως τελικά δεν ήμασταν ποτέ τίποτα ουσιαστικό και απλά κρυβόμασταν πίσω απο τα μεγέθη των προγόνων " οπως λες...
Δεν χαριζω την ιστορια μου σε κανέναν και ουτε θα δεχθω οτι γιναμε "Ελληνοευρωαληταράδες".
Ειναι θεμα παιδειας και αγωγης μεσα απο την οικογενεια...
Γεννηθηκα και εζησα μεχρι τα 17 μου χρονια στο εξωτερικό μα την Ελληνική έμαθα να την μιλαω καλύτερα απο τα Ελληνόπουλα που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Και αυτο το οφειλω στους προγονους και στους γεννήτορες μου που δεν απαρνήθηκαν ποτε ουτε μνημες ουτε ριζες.
Μου κακοφαινεται σημερα να βλεπω στην ιδια μου την πατριδα ολες τις επιγραφες να ειναι γραμμένες στα ξενα και να λεμε mini market και super market kai cafeteria και restaurant και πολλά αλλα παρόμοια.
Εδω ακριβως αναφεροταν η παγκοσμιοποιηση που εγραψα...
Οσο για τα παιδια που δεν εχουν διδαχθει να σεβονται την γιαγια , γι αυτο φταιμε εμεις κι οχι οι μνημες ή η ανικανοτητα μας σαν Εθνος.
Ευχομαι κι εγω με την σειρά μου να με κατανοήσεις ορθά και να μην παρεξηγηθώ.
Αρης
Εξαιρετική ανάρτηση, όπως πάντα άλλωστε. Αυτή η γιαγιά, λείπει πραγματικά από τις ζωές μας. Ορισμένα πρόσωπα και καταστάσεις, είναι εντελώς αναντικατάστατα.
καλό σου βράδυ
Άρη μου, με συγκίνησαν πολύ αυτά που γράφεις για τη γιαγιά σου...
Είχα κι' εγώ μια γιαγιά που είχε αυτό το βλέμμα το ονειροπόλο που είχε και η δική σου γιαγιά. Πέρασε πάρα πολλά αλλά το χαμόγελό της δε χάθηκε ποτέ. Όταν πέθανε, ήμουν ακόμα σε ηλικία που αμφισβητούσα τους πάντες και τα πάντα και η γιαγιά μού φαινόταν γραφική με αυτά που έλεγε. Δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία να την γνωρίσω καλά και δεν μπόρεσα να την καταλάβω... Τώρα πια ξέρω. Τώρα κατάλαβα ποια ήταν. Και καμιά φορά έρχεται στον ύπνο μου και με αγκαλιάζει και μου χαμογελά.
Σίγουρα δεν είσαι ανάποδος, Άρη μου :). Και να είσαι σίγουρος ότι κι' εμείς τα σκεφτόμαστε αυτά βράδυ. Το φως της μέρας είναι πολύ σκληρό για όνειρα!
Άρη επέστρεψα για να ξαναθέσω απλώς κάποια από αυτά που είπα πιο σωστά.
Καταρχήν θέλω να πω από την πλευρά μου χαίρομαι πολύ για τα όσα λέμε και δεν τίθεται θέμα παρεξήγησης.
Και επανέρχομαι...
Δεν εννοούσα να πετάξουμε στα σκουπίδια ή να απαρνηθούμε τους προγόνους. Εννοούσα να αφήσουμε αυτό το "ξέρεις ποιός είμαι εγώ; εγώ είμαι Έλληνας" και να πιάσουμε το "ξέρεις τι κάνω εγώ; Έγώ διαπρέπω και αν ρωτάς για την καταγωγή μου, ΝΑΙ, είμαι Έλληνας."
Όσον αφορά στα υπόλοιπα που είπα δεν εννοούσα εσάς εκεί κάτω στην πατρίδα. Και για το Ελληνοευρωαληταράδες μιλούσα για την συμπεριφορά κάποιων για παράδειγμα στις business στην παγκόσμια κοινότητα και για αυτό υπάρχουν αποδείξεις. Επίσης το λέω "business" επειδή στο μέρος που τις κάνω έτσι λέγεται. Αν με το καλό η πατρίδα χρειαστεί τις υπηρεσίες μας θα το λέμε "δουλειές". Από την άλλη και τα βραβεία, η παγκόσμια κοινότητα μας τα έδωσε.
Όλα αυτά που λέω δεν σημαίνουν ότι είμαι λιγότερο Έλληνας. Κάθε άλλο μάλιστα.
Απλά όταν σε λίγες μέρες όλοι θα τρώτε αρνάκι, εμείς θα τρώμε Big Mac εκείνη την μέρα. Η μόνη διαφορά.
Χαίρομαι που μεγάλωσες στο εξωτερικό. Τότε θα ξέρεις τι είναι σε θέση να κάνει ένας Γερμανός π.χ για την πατρίδα του. Αλλά θα ξέρεις και τι κάνει η πατρίδα του για αυτόν.
Δεν αρκούν μόνο οι μνήμες ή το να έχεις τη διάθεση να επιμένεις. Πρέπει κάποια μέρα να δεις και φως.
Αλλιώς νιώθεις λίγο... πως να το πω...
Πολλά φιλιά Άρη.
Πιο πολύ τα λέω για να τα πω.
Ούτε διαφωνώ στην ουσία μαζί σου, ούτε τα λέω σε σένα.
Σε χαιρετώ
Παντα γόνιμη η ανταλλαγή απόψεων καλέ μου Osiris και σαφως σεβαστες οι απόψεις όλων...
Αυτος αλλωστε ο σκοπός αυτης της αμφίδρομης διαδικτυακης μας επαφής εδω μέσα. Για να μοιραζόμαστε τις σκεψεις και απόψεις μας με οσους τυγχάνει να μπούν στον κόπο να τις διαβάζουν.
Σ ευχαριστώ γι αυτην την όμορφη κουβεντούλα μας , και οπου κι αν βρίσκεσαι ευχομαι να περνάς καλά και να κρατας καλα κλεισμένη μεσα στην καρδιά σου την όμορφη πατρίδα μας (εστω κι αν πολλάκις αυτη μας πληγώνει, μα και την πληγώνουμε).
Αρης
:)))))
kalinixta
"...θα προτιμούσα
να ημουνα πίσω σ εκείνες τις εποχές
που οι αυλές ηταν γεμάτες παιδικές φωνές και όνειρα..."
Κι εγώ!
Kαλό Σ/Κ
Θα πω απλα μια καλημερα για να μην το "χαλασω"
Τη διαθεση δηλαδη
Γιατι εγω δεν θα θελα με τιποτα πισω τα παιδικα χρονια...
Tωρα που το ξαναδιαβάζω θα συμφωνήσω κι εγω με το σχόλιο του Ισσαλου...
Τα παιδιά μας μεγαλώνουν χωρίς να χαίρονται την ξενοιασιά που χαρήκαμε εμεις σαν παιδιά και συνήθως χωρίς γιαγιά και παπού μέσα στο σπίτι .Και σε αυτό το σημείο πιστευώ πως έχουν χάσει από χέρι συγκριτικά με μας..
Οσο για τα καλούπια Αρη μάλλον δεν είναι τόσο στενά .. είναι το dna Αχ αυτές οι γιαγιάδες οι Μικρασιάτισες τι μας έκαναν ...
Λατρεμένες μορφές...
Αναμνήσεις ,ένα γιομάτο παρελθόν. Όσε περισσότερες λεπτομέρειες χώρεσαν στο παρελθόν μας, τόσο πιο πλήρες είναι το παρόν μας. Και μείς πιο ώριμοι κι ασφαλείς με υποθήκες καταγεγραμμένες μέσα μας που καμιά
επίγεια θαλασσοταραχή δεν μπορεί να σβήσει.
Νάσαι καλά Άρη μου , νάχεις να θυμάσαι !
Καλό Πάσχα σου εύχομαι να περάσεις
Μεγάλωσα σε επαρχία , πριν πολλά - πολλά χρόνια κι έτσι είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω σαν παιδί . (Δες το "Η ΚΑΣΤΡΩ ΤΟ ΣΑΠΟΥΝΙ ΚΑΙ Η ΜΕΛΙΣΣΑ" ) ... Γιαγιά όμως , δεν γνώρισα . Την μάνα της μάνας μου , ούτε η μάνα μου πρόφτασε καλά καλά να την γνωρίσει . Την μάνα του πατέρα μου ... ίσα που την θυμάμαι ... δεν μου μιλούσε ...ήταν πολύ κλειστός άνθρωπος (αν θες να μάθεις το γιατί , διάσε το "ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΤΣΑΡΚΑ ΣΤΗΝ ΟΔΗΣΣΟ" ).
Υπέροχη η γραφή σου ... Συγκινήθηκα .
Δημοσίευση σχολίου