gfgmjj.gif

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

ΑΥΛΑΙΑ . . . .











14 Γενάρη 2008 - 14 Γενάρη 2010 = 2 χρόνια


Δυο χρόνα ενοικιοστασίου σ αυτό το σπιτικό που στην είσοδο λέει " Ανομολόγητα " και που μέσα του ΔΕΝ κρύβει τα μυστικά του ενοίκου του , μα αντίθετα , ανοίγει διάπλατα τις πόρτες κι  "ομολογεί" τ ανομολόγητα της ψυχής του...


Περάσαν το κατώφλι του πολλοί.... Πολλοί από εκείνους τους καθημερινούς ανθρώπους, που μπορούν να αισθανθούν ένα βλέμμα, εναν στοχασμό, μια κουβέντα... Και έχουν την δύναμη να διαβάσουν πίσω από όλα αυτά την ανθρώπινη επαφή...


Διστακτικά, λίγοι βέβαια στην αρχή αλλα με την πάροδο του καιρού  ολο και πιο πολλοί ... 130 φτάσανε να παρακολουθούν τα τεκτενόμενα του... σπιτικού.


Και αυτα τα τεκτενόμενα δεν ειναι τίποτε άλλο παρα σκέψεις αραδιασμένες, κάτι σαν ημερολόγιο.

Ειτε αυτα ηταν προσωπικά βιώματα, ειτε γεγονότα που συντύχαινα και έκρινα ενδιαφέροντα, ειτε άλλοτε πάλι στιχάκια (τα οποία δεν θα είχα το θάρρος να τα χαρακτηρίσω ποιήματα) που κάποτε σε ώρες μοναξιάς και περισυλλογής μεσοπέλαγα ειχα αραδιάσει στο χαρτί και τωρα μοιραζόμουν εδω μαζί σας. Πάντα σε όλη μου την ζωή κάτι έγραφα.



Πολλές φορές αναρωτήθηκα πως και γιατί το κάνω αυτό, όμως απάντηση ακόμη δε μου ΄δωσε κανείς, μήτε ο εαυτός μου.


Στο ερώτημα,   '' Για ποιον γράφεις '', 
η απάντησή μου παραμένει αυτη που ηταν πάντα.


'' Μα, για μένα φυσικά. Εσύ, για ποιον διαβάζεις; ''


Αυτή η απάντηση, παρότι μπορεί να θεωρηθεί εγωιστική, εντούτοις είναι αδιαμφισβήτητη.


Ισως προσπαθώ να πιάσω τις ιδέες μου, που πότε τις βρίσκω πότε τις χάνω, να τις ταχτοποιήσω, να τις διαβάσω. Δεν αποκλείεται σαν τις ξαναδιαβάσω κάποτε να μου φανούνε ξένες. Ωστόσο, ποτε δεν θα πάψουνε να ‘ναι δικές μου. Πολλές φορές, οι άλλοι αναγνωρίζουν ευκολώτερα από μας αυτό που είναι δικό μας…


Μπορεί ν ακούγεται λίγο ιδιότροπο αλλά έτσι είναι. Τα διαβάζω ξανά από την αρχή και πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είναι δικά μου. Τότε όμως κοιτω βαθειά μεσα μου και νιώθω ανακούφιση γιατι εκει σ αυτα τα γραφόμενα αναγνωρίζω τον εαυτό μου !!!


Δεν είναι βέβαια λίγες οι φορές που εγώ ο ίδιος πατάω το μαγικό κουμπί “ανανέωση” στον φυλλομετρητή μου και καμαρώνω για οσα αυτό το σπιτικό εδω μέσα κρύβει.

Ποιος άλλωστε δεν καμαρώνει για κάτι που εχει κάνει ο ίδιος και φέρει την σφραγίδα του.



Μα εδω και αρκετό καιρό νιώθω στείρος... νιώθω πως δεν εχω τίποτε άλλο να " δωσω " και πιάνω τον εαυτόν μου να επαναλαμβάνεται. Κι αυτό κυρίως ειναι που με τρομάζει... το οτι επαναλαμβάνομαι, και ειναι δείγμα πως εχω τελματώσει και καταφεύγω σε στερεότυπα ! ! !


Τις στιγμές εκείνες είναι που σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι αν αυτό θελω...


Και η απάντηση, η μόνη ειλικρινής απάντηση απέναντι στον εαυτόν μου και σε όλους εσας που περνοδιαβαίνετε το κατώφλι αυτου του σπιτικού μου, ειναι ενα βροντερό ΟΧΙ .


Δεν μου αρέσει να δίνω αποσπασματικά τον εαυτό μου με οτι καταπιάνομαι.. Ποσο μάλλον σε μια αμφίδρομη σχέση εστω κι αν αυτή ειναι πανω απο ενα πληκτρολόγιο και πίσω απο μιαν άψυχη οθόνη.

Γιατί για μένα αυτη η οθόνη παίρνει σάρκα και οστά , αποκτά οντότητα μπροστά σε κάθε "όνομα χρήστη".


Παύουν να ειναι η "Γλαρένια" , ο "Osiris", η "καλη παρεα", η "Αμάλθεια" , η "Jacki",  ο "Issallos" , η "Χειμωνίατικη Λιακάδα", η "Ελίτσα", η "ανεμώνη", το "καραβάκι"...  κλπ...



Ειναι η Γιάννα, η Μαρία, η Ειρήνη, ο Απόστολος, ο Δημητρός, η Ευα, ο Νίκος, η Νατάσα,  τόσοι και τοσοι αξιόλογοι άνθρωποι που ειχα την τύχη μεσα απο εδω να γνωρίσω, με πολλόυς απο τους οποίους ανέπτυξα μια πιο κοντινή και φιλική σχέση.

Και αυτό ειναι το κέρδος μου 2 χρόνια σ αυτό το σπιτικό μου, μα και σε όλα τα δικά σας που τόσο εγκάρδια με καλοδέχτηκαν και σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.


Μέχρις ότου όμως βγω απο το τέλμα αυτο που νιώθω οτι εχω βυθιστεί για να μπορέσω πάλι ν ανοίξω τον καθρέφτη της ψυχής μου, θα πω πως ηρθε η ωρα να πέσει η αυλαία.

Για λίγο θέλω να ελπίζω... κυρίως για μένα μέχρι να μπορέσω να την ξανανοίξω..








Υ.Γ  Δεν θα πάψω να περνώ απο τα σπιτικά σας. Απλά το δικό μου δεν θα έχει κατι να σας φιλέψει...





Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Ας ειναι καλοτάξιδη...












Για τους ναυτικούς και γενικά για όλους τους ανθρώπους της θάλασσας , 2 ειναι οι κυριώτερες εορτές που τους "αγγίζουν" περισσότερο και τις θεωρούν "αποκλειστικά" δικές τους.

Η μία ειναι η εορτή του προστάτη τους , του Αγίου Νικολάου , και η άλλη ο «Αγιασμός των υδάτων» την ημέρα των Θεοφανίων .

Σήμερα λοιπόν των Θεοφανίων , σαν απόμαχος κι εγω της θάλασσας , θα παραθέσω κατι απο την ποιητική συλλογή "Αποδημίες" του Κώστα Ουράνη, γι αυτούς που νοσταλγούν τα χρόνια και την ζωή της θάλασσας....







Τους ναυτικούς τους γέρους συλλογίζουμαι,
που πια να ταξιδέψουν δεν μπορούνε

κι άραξαν στο νησί τους
και τις μέρες τους
ανώφελα και άνεργοι περνούνε.

Που ειναι σαν ξένοι

στη ζωή τη γύρω τους,
και στο νησί τους σα φυλακισμένοι,
που σέρνονται σκυφτοί

και λιγομίλητοι,
κι ο νους τους στα ταξίδια
τους πηγαίνει.

Που πάντα τη φανέλλα
με την αγκυρα στο στήθος τους φοράνε,
και που όταν περπατάν
σκαμπανεβάζουνε
σα μέσα σε καράβι ακόμα νάναι.

Που αν και στεριανοί
δεν παύουνε να γνοιάζονται
για τον καιρό
στη θάλασσα που κάνει,
που κι ούτε μιάν ημέρα
δεν αφήνουνε χωρίς
να κατεβούνε στο λιμάνι.

Και που οταν ο χειμώνας
μεσ΄στο σπίτι τους τους κλείνει,

μπρός στο τζάκι τους τα βράδυα
μ' υπομονή κι αγάπη
για τ' αγγόνια τους
-ειτε γι αυτούς-
μικρά φτιάχνουν καράβια.








Καλοτάξιδες ας ειναι λοιπόν οι θάλασσες  τους.


(Πηγή: Ελληνική Θαλάσσια Ενωση)


Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010

Παει ο παλιός ο χρόνος









Παει λοιπον ο παλιός ο χρόνος .


Ας γεμίσουμε τις καρδιές μας
Αγάπη , Αισιοδοξία , Ελπίδα
να αντιμετωπίσουμε τον

" Νεο "

με χαμόγελο στα χείλη
και ν' αγκαλιάσουμε τον συνάνθρωπό μας
για να πορευτούμε ολοι μαζι
οσο πιο δημιουργικά
και ΕΙΡΗΝΙΚΑ
γίνεται . . .



Και για να τον υποδεχτούμε
με καλη διάθεση , κέφι και αρκετό χιούμορ
ακούστε τα
παραδοσιακά κάλαντα απο την Ικαρία. . .


τα οποία αντίθετα με όλη την Ελλάδα
εκει τα λένε ανήμερα Πρωτοχρονιάς...


Ξεκινάνε την ώρα που σουρουπώνει

και καταλήγουν
στο τελευταίο σπίτι του χωριού
ξημερώματα της επομένης 2 Γενάρη. . .


( Οι Ικαριώτες άλλωστε φημίζονται
για τον χαλαρό και ξέγνοιαστο τρόπο
που αντιμετωπίζουν την ζωή )









Αγιος Βασίλης έρχεται 'πο πίσω απ το καμάρι
βαστάει μυζήθρες και τυριά
βαστάει κι ενα κινάρι,


Φέρτε μας κρασί να πιούμε
και του χρόνου να σας πούμε


Σ αυτο το σπίτι πούρθαμε
τα ράφια ειν ασημένια,
του χρόνου σαν και σήμερα
νάναι μαλαματένια,


Φέρτε μας κρασί να πιούμε
και του χρόνου να σας πούμε


Σένα πρέπει σου αφέντη μου
καρέκλα καρυδένια,

για ν' ακουμπάει η μέση σου
η μαργαριταρένια.


Βάλτε μας κρασί να πιούμε
και του χρόνου να σας πούμε


Πολλά 'παμε τ΄αφέντη μας
ας πούμε της κυράς μας

Κυρά ψηλή, κυρα λιγνή

κυρα μαυροματούσα

Δώστε μας κρασί να πιούμε

και του χρόνου να σας πούμε,


Αν εχεις κόρη έμορφη
βάλτην να μας κεράσει
να ευχηθούμε όλοι μας
να ζήσει, να γεράσει


Δώστε μας κρασί να πιούμε
και του χρόνου να σας πούμε,


Κι αν εχεις γιό στα γράμματα
βάλτονε στο ψαλτήρι,
και ν αξιώσει ο Θεός
να βάλει πετραχίλι.


Δώστε μας κρασί να πιούμε
και του χρόνου να σας πούμε,


Σ αυτό το σπίτι πούρθαμε
πέτρα να μη ραγίσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού
χίλια χρόνια να ζήσει.


Δώστε μας κρασί να πιούμε
και του χρόνου να σας πούμε.