gfgmjj.gif

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Γοργόνα










Χαμένο το βλέμμα της
μες το απέραντο γαλάζιο...


Στην παραζάλη μου μάταια περίμενα να με πάρεις..
Κι ήρθε το πρωί για να με θυμηθείς
και να με ξεχάσεις πάλι το μεσημέρι,
που ήρθε κείνος ο γλάρος με τα θλιμμένα μάτια
να με ξυπνήσει απ το όνειρο της εγκατάλειψης..

Άσπρα φτερά
και πέταξα στο άπειρο του στεγνού κόσμου
την ώρα που ο ήλιος σιγοκαίει τις ψυχές των ανθρώπων,
και μ΄ άφησε με περίσσια προσοχή ν’ αγγίξω το χώμα,
κι έβαλε τις φτερούγες του
να με σκιάσουν απ’ τις αxτίδες του ήλιου
μα εγώ έκλαιγα μ’ αναφιλητά
γιατί δεν ζητούσα φτερά ,
ούτε στεριά να πατήσω...



Γοργόνα ήθελα να γίνω,
γοργόνα
στεριά να μην ξαναδώ,
μόνο,
συ να μ αγκαλίασεις
για να ζω,

να ζω
στα βάθη σου


θάλασσά μου..

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Αξιον Αγάπης






Στην σελίδα της Γλαρένιας , ειδα το κάλεσμα που έκανε "Το Χαμομηλάκι"..... το blog που ειναι αφιερωμένο στην προστασία του παιδιού

"Αγαπητοί μας φίλοι, στα πρότυπα των Ιδιογράφων του autographcollectors.blogspot.com σας καλούμε να συμπληρώσετε τη Συλλογή «Αξιον Αγάπης».

* Βρείτε την πιο όμορφη στιγμή της ζωής σας: με το παιδάκι σας, το ανηψάκι σας, ένα παιδάκι, μια παιδική ζωγραφιά, μια παλιά φωτογραφία σας, όταν ήσασταν παιδάκι, ένα βίντεο με ένα παιδάκι, ό,τι αξίζει να αγαπηθεί και προσθέστε το στη Συλλογή " Αξιον Αγάπης " .

Αναρτήστε το στο blog σας, με την υπογραφή: Για το
http://hamomilaki.blogspot.com/ *

Ενημερώστε μας για να προσθέσουμε το κόσμημά σας στη Συλλογή «Αξιον Αγάπης» Προσέξτε, να προστατεύσετε τα προσωπικά σας δεδομένα
Με αγάπη Το χαμομηλάκι
"


- Δεν χρειάστηκε πολλη σκέψη για ν αποφασίσω την συμμετοχή μου, ουτε και τι ειναι ΑΞΙΟΝ ΑΓΑΠΗΣ..

Τι άλλο απο τα παιδιά...


Ισως οι φωτογραφίες που θα βάλω ειναι "γροθιά στο στομάχι" για την καθως πρέπει καταναλωτική μας κοινωνία στην οποία ζούμε, εχουμε τα πάντα , κι όμως παραπονιόμαστε...
Ειναι απο την χώρα στην οποία γεννήθηκα και έζησα τα παιδικά μου χρόνια μεχρι την ηλικία των 17 χρόνων...

Την ΑΙΘΙΟΠΙΑ . . .

Προσέξτε αυτήν την μητέρα που ο πόνος και η απόγνωση ειναι ζωγραφισμένα στο πρόσωπο της κοιτάζοντας το παιδί της να λιμοκτονεί απο την πείνα...




με ποση στοργή και ΑΓΑΠΗ κρατάει το σκελετωμένο παιδί της αγκαλιά....


Η πείνα , η ανομβρία, η ξηρασία και η φτώχια εχει φερει πάλι τον πληθυσμό της Αιθιοπίας στις συνθήκες του μεγάλου λιμου της δεκαετίας το 1980 που στοίχισε την ζωή σε 1 εκατομμύριο ανθρώπους.


Νομίζω πως αυτα τα μάτια
"Αξίζουν την Αγάπη" όλων μας....




Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Πονάς ψυχή μου. . . .



Τοσα χρόνια μες την θάλασσα εχω μάθει να νιώθω και να πονάω καθε σκαρί,
μικρό η μεγάλο που την αρμενίζει...

Ραγίζει η ψυχή μου οταν βλέπω οποιοδήποτε πλεούμενο να χάνεται
....στον υγρό του τάφο...

Ετσι ακριβώς ενιωσα πριν λίγες μέρες οταν ειδα μια βάρκα να την τσακίζει το κύμα
(απο την βλακεία ενος "άσχετου")
μετά απο 32 χρόνια που περήφανη δάμαζε την θάλασσα...

Το λιγότερο που θα μπορούσα να κανω ειναι να της αφιερώσω δυό λόγια
και μερικές φωτογραφίες , με το
.... πρίν και το ... μετά ! ! !

Περάσανε τα χρόνια,
θυμάσαι πολλά από αυτά
τώρα που το ξανασκέφτομαι,
δεν πέρασαν και λίγα..

Σ' αφήσανε σε μιαν ακρογιαλιά
με την αρμύρα να σε κατατρώει,
μα εσύ περήφανη ακόμα εκεί καμαρώνεις..



Στη σιωπή κατοικείς και στο κύμα.

Χτες ήσουνα γοργόνα
σήμερα ναυάγιο που βουλιάζεις...


Τα ίχνη σου κοιτάς στο κύμα
να σβήνουν. . .

Χρονια τωρα σε νανούριζε η αγκαλιά της ,

Τώρα η άμμος προσπαθεί
να σε σκεπάσει,
όμως εσυ προσπαθείς να μείνεις υγρή
.. κλαίγοντας βουβά...


Στέκεις εκεί ανήμπορο κουφάρι
καθισμένο στην άμμο
με την μοναξιά του βυθού να γεμίζει τα σπλάχνα σου...


Αργοσβήνει η ελπίδα
για ένα χέρι να σε σώσει από το μαρτύριο σου,
τραβώντας σε και πάλι στην αγκαλιά της
να επουλώσει τις πληγές σου,
νάχεις μια δεύτερη ευκαιρία
να οργώσεις περήφανη πάλι την θάλασσα...


Και από πάνω σου το βάρος της θάλασσας....

Αβάσταχτο βάρος.

Ίδιο σαν αυτό
που πλημμυρίζει την ψυχή μου
καθώς σε κοιτάω. . . .

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Γκρεμισμένες... ζωές








Το γκρέμισμα ενός σπιτιού πιστεύω οτι ειναι ένας θάνατος.
Η εγκατάλειψη πάντα πονάει και πληγώνει...


Συνήθως η κατεδάφιση είναι το τέλος μιας μονοκατοικίας για να παρει την θέση της μια απρόσωπη πολυκατοικία και η συνέχεια της ζωής σε κάποιο "πολυτελές διαμέρισμα". . . . .



Διχως αυλές , διχως γέλια , διχως παιδικές φωνές....



Οι μικρές καθημερινές συνήθειές τους,


όσα έζησαν, οι πόνοι, τα κλάματα, οι πίκρες,


οι χαρές, οι συγκρούσεις, οι έρωτες, οι γέννες, οι θάνατοι...

Ολα αυτα στοιχιωμένα μεσα στα ερείπια....



Κρατουν κρυμμένα μυστικά





Αυτες οι σκέψεις τριβιλίζουν το μυαλό μου


κάθε που αντικρίζω ενα ερειπωμένο σπιτικό ,


με τα κομμάτια της ζωής των παλαιών ενοίκων ,


που στέκουν εκτεθειμένα , σχεδόν εξευτελιστικά ,


στα αδιάφορα βλέμματα των περαστικων.


Τα ευαίσθητα προσωπικά τους δεδομένα (όπως σήμερα τα λένε) ,




Η ζωή τους όλη (όπως λεω εγω) ,


εκτεθειμένη στην κοινή θέα να πληγώνει με την γύμνια της



Η γη και η ζωή μας είναι γεμάτες ερείπια.

Λείψανα παλιών ονείρων που ψιθυρίζουν ιστορίες...




Τα παλιά τα σπίτια τα κλεισμένα

πάντα κρύβουν κάτι και για σένα,

πράγματα γνωστά

πράγματα πιστά

πράγματα κρυφά, λησμονημένα

( Νίκος Γκάτσος )

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Η λύση

Δεν θυμάται πόσες ωρες ηταν καθιστός εκει....
Μονος με τις σκέψεις του...
Δεν έμοιαζε να τον νοιάζει και πολύ...
Ρουφούσε ολη του την ζωή απ το μπουκάλι
εκείνη την ώρα...




Σε τι σημείο πόνου πρέπει να έχεις φτάσει
για να μην σε νοιάζει πια τίποτα άλλο
απο το τι θα πιείς για να αντέξεις τις επόμενες ώρες...

" Λες να πιάνει ; " σκέφτηκε....

Ισως στιγμιαία να ήταν μια λύση ! ! !

Και λοιπόν ;

Γι αυτό δε ζούμε ;

Για στιγμές μονάχα...


Τυχερός σκέφτηκε , όσο και άτυχος.


Είχε βρει τη λύση του ! ! ! !

Και μάλιστα ιδιαίτερα απλή.

Χωρούσε σ ένα μπουκάλι και είχε χρώμα κεχριμπαριού.



Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Παναγιά Καταφιγιώτισσα.... Ενα μοναδικο ξωκλήσι ! ! !




10 μόλις χιλιόμετρα απο το Δερβένι και τις όμορφες παραλίες του Κορινθιακού κόλπου στον δρόμο που οδηγει στο μαγευτικό οροπέδιο της Ευρωστίνας και βόρεια της Ζάχολης είναι κτισμένο στο κοίλωμα ενος βράχου ύψους 40 μέτρων το ξωκλήσι της Παναγίας της Καταφυγιώτισσας.
Χτίστηκε το 1782 σε μια περιοχή οπου μέσα σε δυσπρόσιτες σπηλιές και σε απόκρημνα βράχια, ειχαν σκάψει λαγούμια και καταφύγια οι Ζαχολίτες στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, για να κρυφτούν και να αποφύγουν τους διωγμούς των Τούρκων. Γι' αυτό και ονομάστηκε "Καταφυγιώτισσα".
Σε υψόμετρο 700μ ενα γραφικό μονοπάτι κατεβαίνει απο τον κεντρικό δρόμο την πλαγια της έφορης κοιλάδας του οροπεδιου της Ευρωστίνας και οδηγει με σκαλισμένα στους βράχους σκαλοπάτια προς τα καταφύγια και το μικρό ξωκλήσι.

Τα καταφύγια






Από το 1996 και μέχρι σήμερα χωρις βοήθεια , με προσωπική του εργασία την ανακαίνιση, επέκταση, βελτίωση και συντήρηση αυτου του μνημείου έχει αναλάβει ενας θεματοφύλακας της ιστορίας και της κληρονομιάς μας ονόματι Γεώργιος Ρούσσος. (Ηθελα να τον συναντήσω, έψαξα να τον βρω, μα δεν τα κατάφερα).
Με καλαισθησία, με σεβασμό στο περιβάλλον, την ιστορία και την αγιότητα του χώρου, έκτισε μία επιβλητική είσοδο, ανακατασκεύασε το παλιό κελί, ανέδειξε και εκανε προσιτά στο κοινό συνδέοντας με στοές λαξευμένες στούς βράχους όλα τα λαγούμια και τους χώρους οπου ζουσαν κρυμμένοι οι κλέφτες και οι ντόποι Ζαχολίτες.

Εορτάζει και εχει πανηγύρι στις 23 Αυγούστου.



Ειναι ενα εκκλησάκι που δεν πρέπει κανενας ν αμελήσει να επισκεφθεί οταν βρεθεί στην ορεινή Κορινθία.