gfgmjj.gif

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ



Τελευταία μερα του χρόνου ...
Ολοι λίγο ή πολύ αυτές τις ημέρες πλησιάζουμε
περισσότερο τον εαυτό μας
και σίγουρα κάνουμε τον απολογισμό μας.

Ετσι κι εγω....
Δύσκολος κι αυτός ο χρόνος ! ! !
Εχασα ενα πολυ αγαπημένο μου πρόσωπο...
μα ειμαι βέβαιος πως ειναι πολυ καλύτερα
εκει που βρίσκεται τωρα,
παρά σ αυτόν τον κόσμο μας
όπως τον εχουμε καταντήσει...


Αλλος ενας χρόνος λοιπόν πέρασε
κι εγω είμαι εδω ακόμη.

Δεν εχω σκοπό να το βάλω κάτω ,
ουτε να τον αφήσω να με νικήσει τοσο εύκολα..

Μπαίνω αισιώς στον 7o χρόνο παρέα του
και του έχω πάρει πλέον τον αέρα...



Εδω λοιπόν θα ειμαι και φέτος μαζί σας
να πορευτούμε παρεούλα,
να μοιραστούμε τις χαρές και τις λύπες μας ,
τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τα όνειρά μας, τις προσδοκίες μας.




Να γκρινιάξουμε , να γελάσουμε ,
και να προσπαθήσουμε όλοι μαζί ,
ο καθένας ανάλογα τις δυνατότητές του
να βάλουμε ένα λιθαράκι
για να κάνουμε κάπως πιο ανθρώπινο
τούτο τον κόσμο
που θα παραδώσουμε στην νέα μας γενιά.

Ας ευχηθούμε λοιπόν


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ...

ΜΕ ΑΓΑΠΗ , ΥΓΕΙΑ

ΚΑΙ ΛΙΓΩΤΕΡΑ ΛΑΘΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ

ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ.



Δεν θα σας πω τα κάλαντα ,
μα θα σας αφιερώσω ενα τραγούδι
που σίγουρα αγγίζει τις ψυχές ολων μας...




ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ



Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Κεμάλ . . .




Ολοι ξέρετε
και ειμαι σίγουρος πως έχετε σιγοτραγουδήσει
ενα απο τα ωραιότερα τραγούδια

τον Κεμάλ

με την καταπληκτική μελωδία του Χατζιδάκι
και τους κορυφαίους στίχους του Ν.Γκάτσου
(ειναι το τελευταίο τραγούδι
που εγραψε ο Γκάτσος)...

Τους στιχους θα τους χαρακτήριζα
Ενα Ποίημα
πάντα επίκαιρο
που κρύβει τόσες πολλές αλήθειες...

Σας παραθέτω
την Αγγλική έκδοσή του
που (για οσους δεν το ξέρουν)
η πρωτη και αυθεντική εκδοση του ταγουδιού
ειναι όταν ο Μάνος
-στη Ν.Υ. το 1968-
συνεργάστηκε με τους Rock 'n' Roll Ensemble,
στο αλμπουμ "Reflections".


Αυτη την εκτέλεση και το video
το βρήκα απο την
Kirkh70
και την ευχαριστώ
για την υπέροχη δουλειά της με τα
video...









Στίχοι:
Νίκος Γκάτσος
Μουσική:
Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση:
Βασίλης Λέκκας
Άλλες ερμηνείες:
Αλίκη Καγιαλόγλου Μάριος Φραγκούλης Αλκίνοος Ιωαννίδης



Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα,
της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,

που νόμισε ότι μπορέι να αλλάξει τον κόσμο.

αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.


Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό

Στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί...

Τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει,
πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά

Απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη,
απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη,
σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά

Μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:

«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ

Καληνύχτα...



Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Καλα Χριστούγεννα







Καλά Χριστούγεννα σε ολους εσας

και τις οικογένειές σας....







Ακούστε εδω τα
ΚΑΛΑΝΤΑ






. . . ...





Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008



Μια πολυ ενδιαφέρουσα και πλήρως κατατοπιστική αναρτηση της Edelweiss σχετικά με τα έθιμα των Χριστουγέννων μου εφερε στον νου την αγανάκτηση που ειχα νιώσει πέρσι με την νέα μόδα που ειχε τοτε " ξεφυτρώσει " και εκμεταλεύτηκαν πολλοί για να μας θυμίσουν τάχα τις πυρκαγιές του καλοκαιριού...


Πάνω στον πόνο και την καταστροφή των άλλων θέλησαν ορισμένοι να παίξουν μπιλιάρδο στην πλάτη των παθέντων για να πλουτίσουν με κάθε λογής τέχνασμα...


Είχανε "λανσάρει" και στόλιζαν στα μαγαζιά
Μαύρα έλατα , slim έλατα , ανάποδα έλατα . .

Καλά τα καταναλωτικά αγαθά
μα τι να τα κανεις
οταν το περιβάλλον στο οποίο θα ζούμε σε λίγο
θα ειναι ενα μαύρο , ξερό , πένθιμο τοπίο...
γεμάτο πόνο και θλίψη για να μας θυμίζει την... κατάντια μας...

Και λεω κατάντια μας γιατι για όλα φταίμε εμεις οι ιδιοι..

Περσι με τις φονικές φωτιές του καλοκαιριού
και φέτος με τον φόνο
και τα επακόλουθα γεγονότα των ημερών. . .


Και μια και ο λόγος για τα έθιμα των Χριστουγέννων ,
(και δεν εξαιρω τον εαυτόν μου, γιατι δυστυχώς κι εγω κανω το ιδιο),
αντι να στολίζουμε το όμορφο παραδοσιακό
ΕΛΛΗΝΙΚΟ καραβάκι


στολίζουμε το ξενόφερτο έλατο ,
και συνωστιζόμαστε στις πλατείες όπου τα πωλούν ,
για να θαυμάσουμε πιο ειναι
το πιο "όμορφα κομμένο" και το πιο "μεγάλο"
για να το βάλουμε σπίτι μας
και να θαυμάζουμε ενα δέντρο ν αργοπεθαίνει μέσα στο σαλόνι μας.





Ας γυρίσουμε στις ρίζες μας ,
ας αγκαλιάσουμε την φυση
και ας φροντίσουμε να την προστατεύσουμε
όσο ο καθένας μπορεί με τις ελάχιστες δυνάμεις που εχει...

Αν ολοι μαζι βάλουμε ενα λιθαράκι θα γίνει ογκόλιθος ! ! !

Ας κοιτάξουμε το δέντρο για να σώσουμε και το δάσος...


Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Ενα γράμμα καλα κρυμένο... κιτρινισμένο απ' τον χρόνο






Γιορτινές μέρες και η ανάρτηση μιας καλής μου φίλης
με γύρισε χρόνια πολλά πίσω... ήταν σαν ν' ανοιξε ένα παραθυράκι στην μνήμη , και ξεχύθηκαν θύμισες απο τα παιδικά μου χρόνια... χρώματα ,παραστάσεις,
άνθρωποι... ολα ζωντάνεψαν πάλι ξαφνικά μπροστά στα μάτια μου...


- Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Addis Abeba Αιθιοπίας ,
απο Έλληνες μετανάστες γονείς... Υπέροχα παιδικά χρόνια...
Χωρίς πλούτη , φρου-φρού κι αρώματα , μα γεμάτα αγάπη και στοργή...

Θάμουνα δεν θάμουνα 7 χρονών όταν μου είπε ο πατέρας μου πως εκείνα τα Χριστούγεννα θάταν πολυ διαφορετικά απ' όλα τ άλλα, αν καθόμουν να γράψω ενα γράμμα στον Αη Βασίλη ζητώντας του το δώρο που θα ήθελα να μου φέρει εκείνη την χρονιά...

Ω ! ! ! τι χαρά ... Ήθελα τόσα πολλα να του γράψω και να ζητήσω , μα ο μπαμπάς ήταν κατηγορηματικός και απόλυτος... ένα μονο πράγμα έπρεπε να ζητήσω γιατι θαρχόταν απο μακρυά και έπρεπε να φέρει δώρα για όλα τα παιδιά...

Ηταν τόσα πολλα που δεν ήξερα τι ηταν αυτό που ήθελα πιο πολύ...
Με κόπο αποφάσισα ένα
Τραίνο που να σφυρίζει και να βγάζει καπνό ! ! !


Έτοιμο λοιπόν το γράμμα , εν-δυό πήγαμε και στο ταχυδρομείο και το ταχυδρομήσαμε ...
Ε ! ! ! ! αυτό ηταν. Εκει άρχισε το μαρτύριο το δικό μου μα και του πατέρα μου...
Δεν υπήρξε μέρα που να γυρίσει απ την δουλειά και να μη τρέξω να τον ρωτήσω αν έφερε ένα γράμμα, μιαν απάντηση, ένα κατι τι τελος πάντων που να δηλώνει ότι ο Αη Βασίλης πήρε το γράμμα μου...

Κόλαση, μαρτύριο... ναχει κολλήσει ο χρόνος και να μην περνούν οι μέρες.

Μα κι αυτός ο χριστιανός μ έβαλε μες το καλοκαίρι μολις τελείωσε το σχολείο να γράψω το γράμμα .... Πώς να περάσουν τοσοι μηνες προσμονής και αβεβαιότητας ! !

Είναι να μην τάξεις σε μικρό παιδι... Αντε ξεκόλλα το απ το μυαλό μου. Ξημέρωνε η νύχτα , βράδιαζε η μέρα , εγω τον νταλκά μου.

Ώσπου ένα απόγεμα σαν όλα τα άλλα ήρθε χαμογελαστός ο κυρ-Ηλίας κραδαίνοντας έναν χρωματιστό φάκελο.


Αυτό ηταν... Χριστούγεννα για μένα ήταν εκείνη η μέρα


κι ας μην υπήρχε τραινάκι παρα μόνο ένα γράμμα απ τον Αη Βασίλη (χρόνια μετα κατάλαβα ότι ήταν Σεπτέμβρης ακόμα).


Έλεγε ότι έλαβε το γράμμα μου, τα όνομά μου εχει ηδη γραφτεί στο «Καλό Βιβλίο» και ότι το δώρο μου είναι ετοιμο να ξεκινήσει το ταξίδι του μαζί με όλα τ' αλλα.
Αλλο μαρτύριο πάλι. Γλυκό μαρτύριο όμως τούτην την φορά
ήξερα ότι το τραινάκι «ερχότανε».....



Και όντως , ήρθε. Δεν ξέρω ποτε έφτασε, εγω το βρήκα κατω
από το δέντρο μου ακριβώς το βράδυ των Χριστουγέννων.


Ηταν Χριστούγεννα του 1959 .

( Εεεεεεε ! ! !... ναι, εχω και μια καποια ηλικία γαρ)

Είναι τα μόνα Χριστούγεννα που ποτέ δεν θα ξεχάσω ! ! !



Ήταν ένα ηλεκτρικό τραίνο που μπορεί να μην σφύριζε (αυτό ακόμα να το ξεπεράσω) μα έβγαζε καπνό , με πολλα βαγόνια και πολλές ράγες που όταν τις ένωνες πιάνανε το μισο δωμάτιο.

Αυτό το παιχνίδι το πρόσεχα και το φυλούσα σαν τα μάτια μου... Το έβγαζα από το κουτί του μονο κάθε Χριστούγεννα και το εβαζα να γυρίζει γύρω-γύρω από το δέντρο.

Υπάρχει ακόμα, και όταν γεννηθήκανε τα παιδιά μου τους το έβαζα κάθε χρόνο μέχρις ότου τελειώσανε το σχολείο.



Τώρα το παρέδωσα στον γιό μου να το βάζει στα δικά του παιδια.........



Υ.Γ :
------

Έψαξα στο χρονοντούλαπο και βρήκα αυτό το γράμμα του Αη Βασίλη . Είναι στα Αγγλικά γιατί η έδρα αυτης της φιλανθρωπικής οργάνωσης ηταν στην Αμερική.




Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Μ ε τ ά















- Γιάννης Ρίτσος -




Mάρτυρες για τα λάθη σου δεν είχες.


Mόνος μάρτυρας ο ίδιος εσύ.



Tα τακτοποίησες, τα μονόγραψες,

τα σφράγισες σε λευκούς πάντοτε φακέλους


σα να ετοίμαζες

τη δίκαιη διαθήκη σου.




Ύστερα

τα τοποθέτησες προσεχτικά στα ράφια.



Tώρα, γαλήνιος,
(ίσως και κάπως φοβισμένος)






ούτε βιάζεσαι

ούτε καθυστερείς,

γνωρίζοντας ότι,




μετά το θάνατό σου,

θ' ανακαλύψουμε πόσον ωραίος ήσουν,

πόσο πολύ πιο ωραίος

πέρα απ' τις αρετές σου.







Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

Α π ω ν . . . . . . .










Μια μικρη ανάπαυλα

λογω απουσίας μου απο την Αθήνα

για λίγες μέρες . . .



Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Το περιβόλι της καρδιάς






Χωρίς πυξίδα βγήκα μεσοπέλαγα

με μόνο

τον αναδευτήρα των αναμνήσεων



και τις συγκινήσεις

που στιγμάτισαν μια ζωή .


Θύμισες ,

περιπλανήσεις ,



εικόνες ζωής

γεμίζουν και πάλι τραγούδι την ψυχή . . .




Οι σκοτεινοί διάδρομοι

στον λαβύρινθο του νου

που χρόνια ήταν κλεισμένοι

αίφνης ανοίξαν και ξεχύθηκαν

θησαυροί σπουδαίοι ,

εμπειρίες

και μνήμες .



Κι εκει ,

μπροστά μου ξεδιπλώθηκε

σε μια θάλασσα απο χρώματα



ολάκερη η ζωή

και γέμισε

το περιβόλι της καρδιάς




Νοσταλγία ; ; ;

Μήπως ειν΄ Μελαγχολία ; ; ;



Όπως κι αν το λέν ,





Π Ο Ν Α Ε Ι . . . .



Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Νάχουν να δώσουν . . .








Ολοι θαρρούσαμε

πως ξεχνούσε τα ρούχα της στην βροχή . . .



μα εκείνη

όταν την ένιωθε νάρχεται

τότες τ' άπλωνε.



--- Κάτι πρέπει να πάρουνε απο την βροχή

για να 'χουνε να δώσουνε στον ήλιο


έλεγε......




Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Είδαν. . .





Τα μάτια μου



καρφωμένα στο φως που τρεμοσβύνει,



δάκρυσαν....



οχι γιατι θαμπώθηκαν...



μα γιατί είδαν...










Οπως γράφει και ο Καβάφης ,




Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.




Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω




τι γρήγορα


που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει




τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά


πληθαίνουν...








Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Κάθε ζωή...μια ιστορία




Όλοι τους βλέπουμε… τους προσπερνούμε καθημερινά… άλλοτε κοιτώντας τους με οίκτο… άλλοτε αποδοκιμαστικά… άλλοτε με απορία….

Αλλά έχουμε σταθεί ποτέ να σκεφτούμε
αυτό που δεν βλέπουμε?…

και τι είναι αυτό?…

μα η ζωή πίσω απ’τον άνθρωπο φυσικά…



Κάθε φορά λοιπόν που αντικρύζω αυτούς τους ανθρώπους στον δρόμο, που τους προσπερνάω σκέφτομαι τι έγινε… τι έγινε και βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι στους δρόμους… ποια νάναι άραγε η ιστορία τους…







Αυτός ο άνδρας με την γενειάδα , με τα σγουρά μαλλιά που έχουν κιτρινίσει πια απ’την περιπλάνηση που ξαποσταίνει στο παγκάκι…. γιατί να είναι άραγε εδώ ?… τι τον εκανε να φτασει εδω ?… δεν υπάρχει κάποιος που να τον αναζητά ?… που να τον αγαπα ?… τα βράδυα που να κοιμάται?


Δεν μπορεί κάποτε θα είχε μια ζωή και αυτός όπως όλοι μας,
μια ιστορία…
αλλά πάλι ίσως και όχι,


μπορεί η ζωή του να ήταν πάντα μια διαρκής αδικία γι αυτόν…

Nτρέπομαι…. όταν αυτός ή καποιος άλλος μου προτείνει το χέρι για κάποια μικρή βοήθεια..

ντρέπομαι…

το ξέρω πως είναι λάθος οταν αυτός ο άνθρωπος ζητά αυτήν την ελάχιστη βοήθεια που την έχει πραγματικά ανάγκη , εγώ να ντρέπομαι να του την δώσω…


Μα πως να του δώσω την ζωή που στερείται ?


Τι να του δώσω δηλαδη ?
να του δώσω 1 , 2, 5 ευρώ ? τι θάταν αραγε αρκετο ?…
δεν είναι υποκρισία από μέρους μου να το κάνω?…

τόσα ερωτήματα μου τριβελίζουν το μυαλό…
τόσες σκέψεις κάνω, τόσες ενοχές νιώθω
δεν ξέρω αν κάνω καλά ή όχι, δεν ξέρω καν γιατί τα λέω όλα αυτά !


Μήπως είμαι συνυπεύθυνος

σε αυτό το διαρκές «ταξίδι» αυτών των ανθρώπων…
σε αυτήν την σκληρή αναζήτηση, που φαντάζει έτσι σε μένα…

μα γι αυτούς

έπαψε πλέον

νάναι η ίδια τους η ζωή



κι έγινε μια ρουτίνα πια ? ? ? ?



Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Θ Ε Λ Ω . . .


Στην θύμηση αυτής της μέρας


δεν νομίζω να της πρέπει



κατι λιγώτερο απο μερικά ποιήματα



του Αλέκου Παναγούλη . .








Χτηνώδικες ορμές της βίας

χτισμένες με ατσάλι και φωτιά

χωμάτινες ιδέες τυραννίας

χωμένες σε απάνθρωπα μυαλά.



Ψεύτικες φωνές φριχτές

ψηλότερες μορφές της αδικίας

ψυχές θολές γεννήματα ανομίας

ψοφίμια άθαφτα του χτές.


---------------------


Χτυπάτε


Βαρειά η τιμή του πόνου


Μη δείχνετε καθόλου ανθρωπιά


Κάθε στιγμή να μας θυμίζει


το δίκιο και το άδικο




Τον άνθρωπο και το χτήνος

Το έγκλημα και το καθήκον.




Χτυπάτε


Αυτή ειναι η προσφορά σας


η δική σας ντροπή


Χτίζει το μεγαλείο μας


Η χτηνωδία σας μας βιάζει


Στο ανέβασμα του Γολγοθά


οδηγόντας μας στη Αντίσταση.



Χτυπάτε



Αλύγιστη θέληση

Ζυμωμένη με πόνο

Βαφτισμένη στα Αίμα

Ριζωμένη σε ιδέες



Μας κρατά στου Αγώνα τις θέσεις



Χτυπάτε.



------------

Θέλω να προσευχηθώ

με την ίδια δύναμη που θέλω να βλαστημήσω



Θέλω να τιμωρήσω

με την ίδια δύναμη που θέλω να συγχωρήσω



Θέλω να προσφέρω

με την ίδια δύναμη πούθελα στο ξεκίνημα



Θέλω να νικήσω

αφού δεν μπορώ να νικηθώ.





Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Το μίλημα τ'ανέμου





Π έ λ α γ ο


Μόνη αφή,


το μίλημα τ' ανέμου.



Αλλιώτικο εκεί.


Σα να σε προκαλεί να αναμετρηθείς μαζί του,



να του μοιάσεις,



ν' ανοίξεις ολόκληρος στους καιρούς,



στους ουρανούς,



σ' οτι θωρείς




και σ' οτι φαντάζεσαι δικό σου.



Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Ιστορίες . . . . Ελληνικής Τρέλας ! ! !




Στην... πυρά παραδίδεται από το Εφετείο Θεσσαλονίκης σχεδόν το σύνολο του αρχείου του από το 1914 έως το 1996, που αποτελεί ένα σημαντικό τμήμα της ιστορίας της πόλης αλλά και της Ελλάδας.

Ιστορικές πολιτικές δίκες, όπως η υπόθεση Λαμπράκη, η δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ στον Εμφύλιο, οι δίκες αντιστασιακών και βασανιστών της χούντας, άλλες της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου, ακόμα και ποινικές υποθέσεις που έγραψαν ιστορία, όπως η δίκη του λεγόμενου «δράκου» του Σέιχ Σου, Αριστείδη Παγκρατίδη, περιλαμβάνονται στο αρχειακό υλικό που προτείνεται για καταστροφή, με απόφαση της επιτροπής του Εφετείου.




Ακουσον . . . ακουσον. . .

Σε συνεδρίασή της στις 30 Οκτωβρίου η επιτροπή απεφάνθη πως το παραπάνω αρχείο


«ουδεμία χρησιμότητα ή ιστορική αξία έχει»

που να δικαιολογεί τη φύλαξή του, και με επίκληση ενός Βασιλικού Διατάγματος του 1966 αποφάσισε την εκποίησή του προς πολτοποίηση για βιομηχανική χρήση ή την καταστροφή του διά πυρός.


Η απόφαση ελήφθη για λόγους αποσυμφόρησης των χώρων όπου φυλάσσονται τα αρχεία, και από αυτήν εξαιρούνται ρητά μόνον οι δικογραφίες που αφορούν βουλεύματα και αποφάσεις του Ειδικού Δικαστηρίου Δωσίλογων. Το γεγονός προκάλεσε την αντίδραση του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης -παρότι συναίνεσε ο αντιπρόεδρος του ΔΣ, Ι. Κοτζαμανίδης, που συμμετείχε στην επιτροπή- καθώς και ιστορικών, μελετητών αρχείων και συλλόγων αντιστασιακών.

«Αρχικά θεωρήσαμε το θέμα γραφειοκρατικό, αλλά όταν αντιληφθήκαμε τι πάει να γίνει, αντιδράσαμε. Προσωπικά είμαι κατηγορηματικά αντίθετος στην καταστροφή οποιουδήποτε αρχείου», είπε στο «Εθνος» ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου, Μ. Λαμτζίδης. Ο Σύλλογος έχει αναλάβει να ενημερώσει μια σειρά από φορείς, συλλόγους και επιστήμονες, σε μια προσπάθεια διάσωσης του αρχείου.

«Η δικαιοδοτική διαδικασία αποτελεί πολύτιμη πηγή της σύγχρονης ιστορίας. Γι αυτό η διαχείριση των δικαστικών αρχείων οφείλει να διευκολύνει την ιστορική έρευνα, να σέβεται τη συλλογική μνήμη και να ακολουθεί τις αρχές της σύγχρονης αρχειονομίας», τόνισε ο Γ. Κωνσταντίνου, μέλος του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου.
Ο ιστορικός, ειδικός επιστήμονας του ΑΠΘ και του Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας, Στρ. Δορδανάς ειπε «Κατά καιρούς έχουν γίνει κι άλλες εκκαθαρίσεις και έχουν διασωθεί πολύτιμοι φάκελοι χάρη στην ευαισθησία των υπαλλήλων του αρχείου, που τους άρπαξαν την τελευταία στιγμή από τα χέρια των εκκαθαριστών», και προσέθεσε: «Εχω δει το πακέτο της δίκης Λαμπράκη σε μια κούτα σε μια γωνιά του αρχείου και προφανώς υπάρχουν κι άλλες σημαντικές υποθέσεις εκεί. Με ανησυχεί ιδιαίτερα αυτή η απόφαση».


Για προκλητική απόφαση κάνει λόγο ο γραμματέας της Εταιρείας Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων και μέλος του Συνδέσμου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων αντιστασιακών, Τ. Μηταφίδης. «Σε μια μαρτυρική πόλη, όπου δεν υπάρχει ούτε μουσείο, ούτε αρχείο αντιφασιστικής και αντιδικτατορικής αντίστασης, είναι πρόκληση να καταστρέφονται τα τεκμήρια των διώξεων μιας ολόκληρης γενιάς», είπε, και ζήτησε το αρχείο να μεταφερθεί στις πρώην φυλακές Γεντί Κουλέ.


Μετά τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν η διοίκηση του Εφετείου δηλώνει τώρα διατεθειμένη να εξαιρέσει κι άλλες υποθέσεις εκτός από αυτές των δωσίλογων, κάτι που ωστόσο δεν αναφέρεται στην απόφαση. «Δεν έχουμε σκοπό να αφήσουμε να χαθεί η εθνική μνήμη και είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις για διατήρηση κι άλλων αρχείων», είπε στο «Εθνος» ο πρόεδρος του Εφετείου Θεσσαλονίκης, Χ. Αγγελόπουλος.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η απόφαση βρίσκεται στο Ιστορικό Αρχείο Μακεδονίας (παράρτημα των Γενικών Αρχείων του Κράτους), που θα εκφράσει τη γνώμη του, πριν σταλεί στον υπουργό Δικαιοσύνης, ο οποίος θα λάβει και την τελική απόφαση.

( ΠΗΓΗ : Εθνος -online )





Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να συμβεί κατι τέτοιο ,
και να στείλουμε στην . . πυρα ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ...

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Μάτια









Στα μάτια φαίνεται η χαρά μας...



Στα μάτια ο έρωτας...



Στα μάτια η πίκρα και ο πόνος...







Στα μάτια η καλοσύνη...



Στα μάτια η κακία...



Στα μάτια το μίσος...



Στα μάτια κι η αγάπη.






Δεν είναι τυχαίο πως όταν είμαστε χαρούμενοι τα μάτια μας

πετούνε φωτιές και λάμπουν...


Δεν είναι τυχαίο πως όταν είμαστε πληγωμένοι και πικραμένοι

υγραίνονται...


Δείχνουν πάντα αυτό που σκεφτόμαστε...

Ότι αισθανόμαστε...

Φανερώνουν την αλήθεια μας και την ψυχή μας...



Δεν γίνεται να υποκριθούν...


Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια...

μόνο τρόπο να κοιτάνε...

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Ο δικός μου ουρανός




Τράβηξα αυτές τις φωτογραφίες πριν μερικές μέρες...


Κοίταζα για πολύ ώρα τα σύννεφα να ταξιδεύουν


τοσο χαμηλά...
σαν να θέλουν


ν ακουμπήσουν και να βουτήξουν στην θάλασσα.






Ν΄αλλάζουν διαστάσεις και να παίζουν

με το βαθύ μπλε χρώμα της θάλασσας.





Με συνεπήραν τόσο πολυ

που θέλησα να βουτήξω μέσα τους...






Τους ζήτησα να με πάρουν μαζί τους για μια


μικρή βόλτα στον ουρανό τους ...


αλλα δεν μου έκαναν το χατήρι...



Μάλλον είδαν τη γήινη πλευρά μου ,


και σαν να τους χαλούσα την αρμονία τους



Φύγαν . . . .




και μ αφήσαν καθηλωμένο στην θέση μου...



Μα για μια έστω στιγμή
ο ουρανός τους






ήταν ο δικός μου ουρανός...




Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Ο Γλάρος πάει παραλία....

Η αλήθεια ειναι οτι γι αρκετό καιρό εχω παραμελήσει την... γωνίτσα μου εδω ,
καθως επίσης ολο και λιγότερο περνάω απο τα σπιτικά σας για
ν' αφουγκραστω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σας...



Βλέποντας όμως μιαν πινακίδα καθ οδό για Κόρινθο
αμέσως το μυαλό μου πήγε στην καλή μας Γλαρένια και τον Γλάρο της...




Δεν μπορούσα λοιπον ν αντισταθώ στον πειρασμό
να την απαθανατίσω και να σας την παρουσιάσω εδω
για να χαρεί λιγουλάκι και η Γλαρένια...



Ειναι σαν να λέμε ...



"Ναυτης βγήκε στην στεριά

κι ο Γλάρος παραλία ... "






Χμμμμμ ..... δεν μας τα είχες πει αυτα Γλαρένια
πως ο καλός Γλάρος σου
σου πρόσφερε και
a beach of your own....

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Γοργόνα










Χαμένο το βλέμμα της
μες το απέραντο γαλάζιο...


Στην παραζάλη μου μάταια περίμενα να με πάρεις..
Κι ήρθε το πρωί για να με θυμηθείς
και να με ξεχάσεις πάλι το μεσημέρι,
που ήρθε κείνος ο γλάρος με τα θλιμμένα μάτια
να με ξυπνήσει απ το όνειρο της εγκατάλειψης..

Άσπρα φτερά
και πέταξα στο άπειρο του στεγνού κόσμου
την ώρα που ο ήλιος σιγοκαίει τις ψυχές των ανθρώπων,
και μ΄ άφησε με περίσσια προσοχή ν’ αγγίξω το χώμα,
κι έβαλε τις φτερούγες του
να με σκιάσουν απ’ τις αxτίδες του ήλιου
μα εγώ έκλαιγα μ’ αναφιλητά
γιατί δεν ζητούσα φτερά ,
ούτε στεριά να πατήσω...



Γοργόνα ήθελα να γίνω,
γοργόνα
στεριά να μην ξαναδώ,
μόνο,
συ να μ αγκαλίασεις
για να ζω,

να ζω
στα βάθη σου


θάλασσά μου..

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Αξιον Αγάπης






Στην σελίδα της Γλαρένιας , ειδα το κάλεσμα που έκανε "Το Χαμομηλάκι"..... το blog που ειναι αφιερωμένο στην προστασία του παιδιού

"Αγαπητοί μας φίλοι, στα πρότυπα των Ιδιογράφων του autographcollectors.blogspot.com σας καλούμε να συμπληρώσετε τη Συλλογή «Αξιον Αγάπης».

* Βρείτε την πιο όμορφη στιγμή της ζωής σας: με το παιδάκι σας, το ανηψάκι σας, ένα παιδάκι, μια παιδική ζωγραφιά, μια παλιά φωτογραφία σας, όταν ήσασταν παιδάκι, ένα βίντεο με ένα παιδάκι, ό,τι αξίζει να αγαπηθεί και προσθέστε το στη Συλλογή " Αξιον Αγάπης " .

Αναρτήστε το στο blog σας, με την υπογραφή: Για το
http://hamomilaki.blogspot.com/ *

Ενημερώστε μας για να προσθέσουμε το κόσμημά σας στη Συλλογή «Αξιον Αγάπης» Προσέξτε, να προστατεύσετε τα προσωπικά σας δεδομένα
Με αγάπη Το χαμομηλάκι
"


- Δεν χρειάστηκε πολλη σκέψη για ν αποφασίσω την συμμετοχή μου, ουτε και τι ειναι ΑΞΙΟΝ ΑΓΑΠΗΣ..

Τι άλλο απο τα παιδιά...


Ισως οι φωτογραφίες που θα βάλω ειναι "γροθιά στο στομάχι" για την καθως πρέπει καταναλωτική μας κοινωνία στην οποία ζούμε, εχουμε τα πάντα , κι όμως παραπονιόμαστε...
Ειναι απο την χώρα στην οποία γεννήθηκα και έζησα τα παιδικά μου χρόνια μεχρι την ηλικία των 17 χρόνων...

Την ΑΙΘΙΟΠΙΑ . . .

Προσέξτε αυτήν την μητέρα που ο πόνος και η απόγνωση ειναι ζωγραφισμένα στο πρόσωπο της κοιτάζοντας το παιδί της να λιμοκτονεί απο την πείνα...




με ποση στοργή και ΑΓΑΠΗ κρατάει το σκελετωμένο παιδί της αγκαλιά....


Η πείνα , η ανομβρία, η ξηρασία και η φτώχια εχει φερει πάλι τον πληθυσμό της Αιθιοπίας στις συνθήκες του μεγάλου λιμου της δεκαετίας το 1980 που στοίχισε την ζωή σε 1 εκατομμύριο ανθρώπους.


Νομίζω πως αυτα τα μάτια
"Αξίζουν την Αγάπη" όλων μας....




Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Πονάς ψυχή μου. . . .



Τοσα χρόνια μες την θάλασσα εχω μάθει να νιώθω και να πονάω καθε σκαρί,
μικρό η μεγάλο που την αρμενίζει...

Ραγίζει η ψυχή μου οταν βλέπω οποιοδήποτε πλεούμενο να χάνεται
....στον υγρό του τάφο...

Ετσι ακριβώς ενιωσα πριν λίγες μέρες οταν ειδα μια βάρκα να την τσακίζει το κύμα
(απο την βλακεία ενος "άσχετου")
μετά απο 32 χρόνια που περήφανη δάμαζε την θάλασσα...

Το λιγότερο που θα μπορούσα να κανω ειναι να της αφιερώσω δυό λόγια
και μερικές φωτογραφίες , με το
.... πρίν και το ... μετά ! ! !

Περάσανε τα χρόνια,
θυμάσαι πολλά από αυτά
τώρα που το ξανασκέφτομαι,
δεν πέρασαν και λίγα..

Σ' αφήσανε σε μιαν ακρογιαλιά
με την αρμύρα να σε κατατρώει,
μα εσύ περήφανη ακόμα εκεί καμαρώνεις..



Στη σιωπή κατοικείς και στο κύμα.

Χτες ήσουνα γοργόνα
σήμερα ναυάγιο που βουλιάζεις...


Τα ίχνη σου κοιτάς στο κύμα
να σβήνουν. . .

Χρονια τωρα σε νανούριζε η αγκαλιά της ,

Τώρα η άμμος προσπαθεί
να σε σκεπάσει,
όμως εσυ προσπαθείς να μείνεις υγρή
.. κλαίγοντας βουβά...


Στέκεις εκεί ανήμπορο κουφάρι
καθισμένο στην άμμο
με την μοναξιά του βυθού να γεμίζει τα σπλάχνα σου...


Αργοσβήνει η ελπίδα
για ένα χέρι να σε σώσει από το μαρτύριο σου,
τραβώντας σε και πάλι στην αγκαλιά της
να επουλώσει τις πληγές σου,
νάχεις μια δεύτερη ευκαιρία
να οργώσεις περήφανη πάλι την θάλασσα...


Και από πάνω σου το βάρος της θάλασσας....

Αβάσταχτο βάρος.

Ίδιο σαν αυτό
που πλημμυρίζει την ψυχή μου
καθώς σε κοιτάω. . . .

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Γκρεμισμένες... ζωές








Το γκρέμισμα ενός σπιτιού πιστεύω οτι ειναι ένας θάνατος.
Η εγκατάλειψη πάντα πονάει και πληγώνει...


Συνήθως η κατεδάφιση είναι το τέλος μιας μονοκατοικίας για να παρει την θέση της μια απρόσωπη πολυκατοικία και η συνέχεια της ζωής σε κάποιο "πολυτελές διαμέρισμα". . . . .



Διχως αυλές , διχως γέλια , διχως παιδικές φωνές....



Οι μικρές καθημερινές συνήθειές τους,


όσα έζησαν, οι πόνοι, τα κλάματα, οι πίκρες,


οι χαρές, οι συγκρούσεις, οι έρωτες, οι γέννες, οι θάνατοι...

Ολα αυτα στοιχιωμένα μεσα στα ερείπια....



Κρατουν κρυμμένα μυστικά





Αυτες οι σκέψεις τριβιλίζουν το μυαλό μου


κάθε που αντικρίζω ενα ερειπωμένο σπιτικό ,


με τα κομμάτια της ζωής των παλαιών ενοίκων ,


που στέκουν εκτεθειμένα , σχεδόν εξευτελιστικά ,


στα αδιάφορα βλέμματα των περαστικων.


Τα ευαίσθητα προσωπικά τους δεδομένα (όπως σήμερα τα λένε) ,




Η ζωή τους όλη (όπως λεω εγω) ,


εκτεθειμένη στην κοινή θέα να πληγώνει με την γύμνια της



Η γη και η ζωή μας είναι γεμάτες ερείπια.

Λείψανα παλιών ονείρων που ψιθυρίζουν ιστορίες...




Τα παλιά τα σπίτια τα κλεισμένα

πάντα κρύβουν κάτι και για σένα,

πράγματα γνωστά

πράγματα πιστά

πράγματα κρυφά, λησμονημένα

( Νίκος Γκάτσος )