Γκρεμισμένες... ζωές

Το γκρέμισμα ενός σπιτιού πιστεύω οτι ειναι ένας θάνατος.
Η εγκατάλειψη πάντα πονάει και πληγώνει...

Συνήθως η κατεδάφιση είναι το τέλος μιας μονοκατοικίας για να παρει την θέση της μια απρόσωπη πολυκατοικία και η συνέχεια της ζωής σε κάποιο "πολυτελές διαμέρισμα". . . . .

Διχως αυλές , διχως γέλια , διχως παιδικές φωνές....

Οι μικρές καθημερινές συνήθειές τους,

όσα έζησαν, οι πόνοι, τα κλάματα, οι πίκρες,

οι χαρές, οι συγκρούσεις, οι έρωτες, οι γέννες, οι θάνατοι...

Ολα αυτα στοιχιωμένα μεσα στα ερείπια....

Κρατουν κρυμμένα μυστικά

Αυτες οι σκέψεις τριβιλίζουν το μυαλό μου

κάθε που αντικρίζω ενα ερειπωμένο σπιτικό ,

με τα κομμάτια της ζωής των παλαιών ενοίκων ,

που στέκουν εκτεθειμένα , σχεδόν εξευτελιστικά ,

στα αδιάφορα βλέμματα των περαστικων.

Τα ευαίσθητα προσωπικά τους δεδομένα (όπως σήμερα τα λένε) ,

Η ζωή τους όλη (όπως λεω εγω) ,

εκτεθειμένη στην κοινή θέα να πληγώνει με την γύμνια της

Η γη και η ζωή μας είναι γεμάτες ερείπια.

Λείψανα παλιών ονείρων που ψιθυρίζουν ιστορίες...




Τα παλιά τα σπίτια τα κλεισμένα

πάντα κρύβουν κάτι και για σένα,

πράγματα γνωστά

πράγματα πιστά

πράγματα κρυφά, λησμονημένα

( Νίκος Γκάτσος )