gfgmjj.gif

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Γκρεμισμένες... ζωές








Το γκρέμισμα ενός σπιτιού πιστεύω οτι ειναι ένας θάνατος.
Η εγκατάλειψη πάντα πονάει και πληγώνει...


Συνήθως η κατεδάφιση είναι το τέλος μιας μονοκατοικίας για να παρει την θέση της μια απρόσωπη πολυκατοικία και η συνέχεια της ζωής σε κάποιο "πολυτελές διαμέρισμα". . . . .



Διχως αυλές , διχως γέλια , διχως παιδικές φωνές....



Οι μικρές καθημερινές συνήθειές τους,


όσα έζησαν, οι πόνοι, τα κλάματα, οι πίκρες,


οι χαρές, οι συγκρούσεις, οι έρωτες, οι γέννες, οι θάνατοι...

Ολα αυτα στοιχιωμένα μεσα στα ερείπια....



Κρατουν κρυμμένα μυστικά





Αυτες οι σκέψεις τριβιλίζουν το μυαλό μου


κάθε που αντικρίζω ενα ερειπωμένο σπιτικό ,


με τα κομμάτια της ζωής των παλαιών ενοίκων ,


που στέκουν εκτεθειμένα , σχεδόν εξευτελιστικά ,


στα αδιάφορα βλέμματα των περαστικων.


Τα ευαίσθητα προσωπικά τους δεδομένα (όπως σήμερα τα λένε) ,




Η ζωή τους όλη (όπως λεω εγω) ,


εκτεθειμένη στην κοινή θέα να πληγώνει με την γύμνια της



Η γη και η ζωή μας είναι γεμάτες ερείπια.

Λείψανα παλιών ονείρων που ψιθυρίζουν ιστορίες...




Τα παλιά τα σπίτια τα κλεισμένα

πάντα κρύβουν κάτι και για σένα,

πράγματα γνωστά

πράγματα πιστά

πράγματα κρυφά, λησμονημένα

( Νίκος Γκάτσος )

8 σχόλια:

Λογω-τέχνης είπε...

Πραγματικά πολύ όμορφη ανάρτηση! Ανάλαφρος τρόπος γραφής, λιτά και γεμάτα ουσία λόγια!

Γενικά μου άρεσε πάρα πολύ το blog σου! Ειλικρινά χαίρομαι που σε βρήκα.

gregory είπε...

δεν θελω να βλεπω τα σπιτια αυτα να πεφτουν..ευτηχως που περασε και η μελινα....και εχω την ατυχια να ξερω πολες ιστοριες απο τετια σπιτια...αναροτιεμαι πολες φορες οτι γενηθηκα σε λαθος εποχη...

Μαρια Νικολαου είπε...

Eτσι ειναι..
Που πηγαν οι γειτονιες..τα μικρά σπιτια χωρις ναναι φορτωμενα με τα χιλιαδες πραγματα που λαμπιρίζουν..
που πηγε η αυλή μου..
αν και γω μεχρι τα 2 μου χρονια μονο εζησα σε αυλή, παρολα αυτα την θυμαμαι..

Νατασα είπε...

Άψυχα συντρίμμια θωρούν τα μάτια όλων, μα τα δικά σου μάτια, έχουν μια άλλη οπτική γωνία πάντα
κι αυτό σε κάνει ξεχωριστό
Υπέροχο ποστ

Τα λέμε, (που είσαι ; γύρισες ;)

Aristodimos είπε...

Λογω-τέχνη...
Καλως ορισες στην γωνία μου... Βολέψου και νίωσε σαν το σπιτι σου μια και σ'αρεσει η παρέα μας

gregory...
Οχι δεν ειμαστε σε λάθος εποχή. Στη ζωη μας τα ερείπια τα αφήνουμε εμείς να υπάρχουν.Ναι μας πονάνε , μα συνεχίζουμε...

Μαρία...
Πλησίασε στα χαλάσματα κι άγγιξέ τα.. χάιδεψέ τα στοργικά.. Και οι πέτρες.. νιώθουν την αγάπη.. μόλις δώσεις.. θα γεμίσεις.. σσσ.. άκου

Νατάσσα ...
Τόσες ζωές, τόσες συγκινήσεις, να σβήνονται, να εγκαταλείπονται αμείλικτα στο χρόνο.. Ιστορίες που γκρεμίζονται με μιας..
Οπως και τα ναυάγια μεσοπέλαγα.... μικρή ξανθιά γοργόνα

marianaonice είπε...

Όμορφες παρότι θλιμμένες φωτογραφίες!
Χαλάσματα που μέσα τους έχουν ακόμη ψυχή!
Και στέκουν εκεί για να μας θυμίζουν τη χαμένη γλύκα της ζωής μας τότε που και οι φτωχοί ζούσαν σε μονοκατοικίες με αυλές, ακόμη και κοινόχρηστες!!
Τότε που ζουζούνιζαν τα παιδιά και οι τοίχοι αντιλαλούσαν γάργαρη ευτυχία και ανθρώπινη επαφή!!
Ανεπανάληπτες εποχές που μάλλον πέρασαν ανεπιστρεπτί!!
Πολύ ωραία ανάρτηση Άρη!!
Καλό απόγευμα Κυριακής!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Aristodimos είπε...

Γλαρένια,
Σε ευχαριστω για την παραπομπή σου στην " Πηνελόπη"..
Υπέροχο τραγούδι, δεν το ειχα ξανακούσει...

Την αγάπη και τα φιλιά μου