gfgmjj.gif

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

Η Ιερη Εθνική μας κληρονομιά











Update ..... 17 Ιουνίου





Μετα απο μια πολυ καλη ιδέα που ειχε η xeimwniatikhliakada ,

και μετα απο δική της παρότρυνση δημιουργησαμε μια σελίδα για συλλογή υπογραφών σχετικα με την Επιστροφή των Γλυπτων του Παρθενώνα.

Θα μπορεσουμε ετσι να προωθήσουμε το σύνολο των υπογραφών μας στον Τυπο, στο ΥΠΕΞ, στο Υπουργειο Πολιτιμού και κυρίως στο Βρεττανικό Μουσείο αλλα και σε ξενα ΜΜΕ.

Ολοι εμεις οι Bloggers οταν ενώσουμε τις φωνές μας και αναδείξουμε το θεμα μεσα απο τις ιστοσελιδες μας εχουμε την δυναμη να ακουστούμε πιο δυναμικά και αποτελεσματικά , παρα προσπαθόντας ο καθένας μόνος του.
εδω
και να το προωθήσετε μεσω των ιστοσελίδων σας εαν φυσικά συμφωνείτε....

Γι αυτό θα σας προέτρεπα να υπογράψετε




Μια πολυ αξιόλογη εργασία έκανε εδω και ο καλός μου φίλος ο Osiris







" Τυφλά είναι τα μάτια που δε χύνουν δάκρυα βλέποντας, Ω, Ελλάς αγαπημένη, τα ιερά σου μάρμαρα να αρπάζονται από βλάσφημα Εγγλέζικα χέρια που έχουν ξαναπληγώσει την πονεμένη σου καρδιά και αρπάξει τους θεούς σου, τους θεούς που μισούν το απαίσιο κλίμα της Αγγλίας. "

Λόρδος Βύρωνας




Πολυς λόγος γίνεται αυτες τις μέρες και συγκεκριμένα για τις 20 Ιούνη που ανοίγει τις πύλες του κατω απο τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης το καινούργιο..... " σπίτι " αυτης της αρχαιας κληρονομιάς μας , το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης.







Δυστυχώς όμως δεν θα ειναι εκει ολα τα αρχαία που σώζονται απο την Ακρόπολη.
Θα λείπουν τα επονομαζόμενα " Ελγίνεια Μάρμαρα " τα οποία βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο... και ειναι πολλά ! !

Συγκεκριμένα ειναι :






56 πλάκες της ζωφόρου
15 μετόπες
17 εναέτια αγάλματα
1 Καρυάτιδα
και 1 κολώνα του Ερεχθείου.


"Το θέμα που προκύπτει και το ερώτημα που πρέπει ν απαντηθεί , ειναι σε ποιό συγχρονο Μουσείο θα πρέπει να φυλάσσονται και να εκτίθενται τα Μάρμαρα, ώστε να είναι καλύτερα διατηρημένα και προσιτά σε περισσότερους επισκέπτες "...

Αυτή ηταν η δήλωση του διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου στις 14 Ιουνίου 2003. Με αυτο το σκεπτικό αντιδρούσαν μέχρι τώρα και δεν δέχονται να επιστρέψουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα εκεί απ όπου τα έκλεψαν...

Με την ολοκλήρωση όμως του Μουσείου της Ακρόπολης, του πλέον συγχρονου Μουσείου της Ευρώπης και ενός απο τα τελειώτερα του κόσμου , το επιχείρημα τους καταρρέει....










Τον αγώνα για την διεκδίκησή τους και το επίσημο αίτημα επιστροφής τους διατύπωσε πρώτη το 1982 η "τελευταία Ελληνίδα Θεα" , η αλησμόνητη Μελίνα στην σύνοδο υπουργών Πολιτισμου στο Μεξικό.

Στις 30 Οκτωβριου 2007 η Βρετανική επιτροπή υποστήριξης για την επιστροφή των Μαρμάρων που εδρεύει στο Λονδίνο, εστειλε επιστολή στο Βρετανικό Μουσείο και στο Βρετανικό τύπο, απαιτώντας την επιστροφή και στέγαση στο Νέο Μουσείο κινητοποιώντας παράλληλα και την Αγγλική κοινή γνώμη....
(Διαβάστε http://www.parthenonuk.com/index.php )
« Οφείλουμε να σταματήσουμε να μιλάμε περί Ελγινείων Μαρμάρων γραφει η βραβευμένη με Νομπέλ Λογοτεχνίας Νοτιοαφρικανή συγγραφέας Ναντίν Γκόρντιμερ .
Τα Γλυπτά δεν ανήκουν και δεν ανήκαν ποτέ στον λόρδο Ελγιν. Δεν είναι αυτές οι ρίζες τους.
Όπως καταδεικνύει ο Χίτσενς με σπουδή και πάθος, υπάρχουν τμήματα των Γλυπτών του Παρθενώνα τα οποία ο λόρδος Έλγιν, βρετανός πρέσβης στην Ελλάδα στη διάρκεια της ύστερης οθωμανικής κυριαρχίας αφαίρεσε απευθείας από τη ζωφόρο του Παρθενώνα στην Ακρόπολη της Αθήνας.
Δεδομένης της προέλευσής τους, λοιπόν, μπορεί να υποστηριχθεί με βεβαιότητα ότι τα Γλυπτά ανήκουν στην Ελλάδα.
Ωστόσο, σε σχέση με ό,τι αντιπροσωπεύει η αρχαιοελληνική κουλτούρα, τα ιδανικά του ανθρωπισμού και της ομορφιάς της Τέχνης, μπορεί να υποστηριχθεί ότι η ζωφόρος του Παρθενώνα ανήκει στην πολιτιστική κληρονομιά ολόκληρου του κόσμου ,σε όλους εμάς που, έστω υποσυνείδητα, ανακαλούμε από εκεί κάτι από τη δική μας δημοκρατική αισθητική.

Από μια τέτοια επιχειρηματολογία προκύπτει μια άλλη: πού πρέπει να εκτίθενται παρόμοιες μορφές τέχνης οι οποίες ανήκουν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα; Πού μπορεί η πλειονότητα εξ ημών να απολαύσει μια ματιά τόσο διαφωτιστική;

Η αίθουσα του Παρθενώνα στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, στην Αθήνα, προσφέρει τη μοναδική δυνατότητα να “ακολουθήσει” κανείς την Πομπή των Παναθηναίων όπως απεικονίζεται στη ζωφόρο (μήκους 106 μέτρων) και δη σε έναν χώρο που βλέπει κατευθείαν στον Παρθενώνα,στην κορυφή του Ιερού Βράχου
».


" Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λεω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ".




ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ








Καιρός να αφυπνιστούμε όλοι λοιπόν και να απαιτήσουμε δυναμικά την επιστροφή εκει που πραγματικά ανήκει αυτη η κληρονομιά που μας αφησαν οι πρόγονοί μας 2500 χρόνια πριν.....







Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Δραπέτης των ονείρων





Τα κύματα κρύβουν καλα τα μυστικά του μοναχικου δραπέτη που τα σιγοτραγουδά μην τύχει και τα ονειρά του ξεχυθούν και βάψουν την θάλαασα με κόκκινο της φωτιάς και του καημού.

Τα κρατά μεσα σε κατι κουτάκια σκοτεινά που δεν μπαίνει οσο πρεπει ηλιος και φως.
Μονο σαν ερθει το σούροπο ξεθαρεύει ο μοναχικός δραπέτης και τ αφήνει για λιγο να σεργιανίσουν πανω στα κυματα να γευτούν το βουτηγμα του ηλιου στην θάλασσα και μολις η νυχτα κανει την εμφάνισή της , της τα παραδίδει να τ αποκοιμίσει αφήνοντας μερικες χαραμάδες στα κουτάκια μηπως ξεγελαστεί κανένα αστέρι και τους κρατήσει συντροφιά ωσπου στα ματια του να μπει η ανατολή και να του σφαλίσει πάλι τα σκοτεινά κουτάκια της ψυχής ...

Το σούρουπο ειναι που σιγοτραγουδά τα μυστικά του και ταξιδεύει παντού, ως τα πέρατα του κόσμου, πιο πέρα κι απ τους πολυταξιδεμένους...

Φευγει μακριά , φεύγει γιατι εχει ψυχή που φτερουγίζει λεύτερη χωρις πυξίδα με μόνο τον αναδευτήρα της αναζήτησης και οδηγό τα όνειρα του ...

Ετσι καθε δειλινό παίρνει τα όνειρά του, κατηφορίζει στον μώλο να συνατήσει τον μοναδικό τρόπο για να τα σεργιανίσει σε μερη μακρινά κι εξωτικά...

Εκει τα επιβιβάζει σ ενα πανέμορφο , ζηλευτό σκαρί που μένει παροπλισμένο μα περήφανο...


Σκαρί γερό, όμορφο μα οχι ταξιδιάρικο αφου απο χρόνια του εχουν κατεβάσει τα πανιά του και κοιτα το πέλαγος ολο νοσταλγία...

Οι κάβοι το κρατουν εκει δεμένο ν' ατενίζει την αιωνιότητα , να νιώθει το δροσερό χαδι της αύρας να του χαϊδεύει τα πλευρά , να περνά ως τα κατάβαθα βρεχάμενά του , μα αλίμονο χωρίς να μπορει να ριχτεί σε θάλασσες αγριεμένες, να τις γνωρίσει, να τις κουρσέψει,να παρει απ αυτες και να δώσει συγκινήσεις κι εμπειρίες που στιγματίζουν μια ζωή...

Οι φύλακές του το εχουν υποτάξει και δεν τ αφήνουν να φύγει στ ανοιχτά...

Την ωρα του δειλινού ομως τουτο το σκαρί που τα εχει ολα του σε αριστη κατάσταση και γι αυτό ειναι ζηλευτό, θέλει να φωνάξει " βιρα τις άγκυρες " και ν ανοίξει τα πανιά να γεμίσουν ολα άνεμο και ζωντάνια περιπέτεια κι αλήθεια...

Εκεινη ειναι η ωρα που ξεθαρεύει ο μοναχικός δραπέτης κι αφήνει λέφτερα τα όνειρά του να λύσουν τους κάβους και να ταξιδέψουν σε μερη που κανείς δεν γνώρισε ποτέ...

Σκαρι και δραπέτης γίνονται ενα... νιώθουν ζωή, όνειρα, ρίγος μοναδικό που δεν εχουν ξανανιώσει ποτέ πριν...

Αλλη μια νύχτα που το φεγγάρι θα συνομοτίσει μαζί τους για να τους καλύψει και δεν θα βγει σεργιάνι, άλλη μια νύχτα για να πλάσουν τ όνειρο, την επιθυμία, το πάθος για φυγή...

Ενα τρελλο χτυποκάρδι τους συνεπαίρνει... Βγαίνουν μεσοπέλαγα , η θάλασσα αγριεμένη κι ο βοριάς να δίνει στα ονειρα φτερα και να γεμίζει τα πανιά...

Φοβούνται αλλα ξέρουν την αξία και την μοναδικότητα του ταξιδιού... Αλλωστε το ταξίδι ειναι που μετράει, οχι ο προορισμός...

Ολη την νυχτα σκίζουν το κυμα, ζουν και νοιωθουν την ελευθερία που χαρίζει η θάλασσα και το καθε ταξίδι εξερευνόντας μερη μαγικά κι ονειρεμένα...

Το βραδυ λυνουν κάβους και την αυγή αποκαμωμένοι ξαναδενουν ωστε οι φύλακες να τα βρουν ολα καλά και στην θέση τους...

Εκεινη την ωρα της αυγης ειναι που ο μοναχικός δραπέτης σφαλίζει παλι τα κουτάκια της ψυχής και των ονειρων κι αντικρίζει την πραγματικότητα...

Αυτη την πραγματικότητα να σκίζει τον αέρα κι ολα τα ονειρα να πετουν μακρυα μαζι με τους γλάρους βλέπω καθε αυγή με τα ματια του μοναχικού δραπέτη...

Σαν παράπονο και σαν τραγούδι ξεκολλά η ψυχή και την αφήνω ν αρμενίσει με τα μισάνοιχτα πανιά της μες του κολπίσκου τα ήρεμα νερα...

Το πρωϊ οι φύλακες τα βρίσκουν όλα καλα σαν τίποτα να μην εχει γίνει, σαν όλα να ηταν ενα νυχτερινό όνειρο ανάκατο μ αλήθεια και με ψέμα...


Οι κάβοι δεμένοι και τα πανιά μαζεμένα...
Παροπλισμένο το σκαρί, που ομως μεσα του κρύβει εναν δραπέτη... Εναν δραπέτη των ονειρων μου, δεσμιο μιας αγάπης που εγινε τραγούδι σαν αυτο που τα χειλη των σειρήνων ακουμπούν πανω στα κυματα να πλανεύει και να γινεται εκσταση και ονειρο...



Μην αναρωτιέστε πλέον που δραπετεύω και χάνομαι... ιδίως τωρα που η θάλασσα ειναι σκέτη μαγεία.
Eχετε τον νου σας τα βράδυα κι αναζητήστε ενα παροπλισμένο σκαρί και τον δραπέτη του...

Θα σας περιμένω εκει....
Ονειρευτείτε....



( Ενα μεγάλο ευχαριστώ στην καλή μου φίλη
ΝΑΤΑΣΑ για τις υπέροχες φωτογραφίες που μου χάρισε και μου επέτρεψε ν αναδημοσιεύσω )


Κι ενα μουσικό δώρο απο την αγαπητή μου ΕΡΑΤΩ