gfgmjj.gif

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

ΧΤΥΠΑΤΕ . . .










Οι παλαιότεροι εχουμε ζήσει, οι δε νεώτεροι εχουν ακούσει και ολοι λοιπόν γνωρίζουμε τα γεγονότα εκείνων των ημερών και ιδίως τι έγινε το ξημέρωμα της 17ης Νοεμβρίου.

Γι αυτό σκέφτηκα σήμερα απλά να παραθέσω ορισμένα τμήματα απο μια κάπως λιγώτερο γνωστή συνέντευξη "εξομολόγηση" στο ΒΗΜΑ της 9/11/2003 του οδηγού του τανκ που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο.



Για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι.....


O στρατιώτης-οδηγός του Τανκ,  Α.Σκευοφύλαξ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου σπάει τη σιωπή του και μιλάει πρωτη φορα για το μακελειό της 17ης Νοεμβρίου 1973.



« Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα στις 17 Νοεμβρίου, η ίλη μου πήρε εντολή να ετοιμαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν 5 άρματα. Εγώ ήμουν οδηγός στο πρώτο άρμα που βγήκε στον δρόμο. Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα, έστριψα το άρμα προς το Πολυτεχνείο, με γυρισμένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από τη θέση μου και εγώ και το άλλο πλήρωμα. Δεκάδες φοιτητές κρέμονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο.




Ενα τέταρτο πριν από τις 3 το πρωί της 17 Νοεμβρίου ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρματος και μου λέει:
 

"Θα μπούμε μέσα, θα ρίξουμε την πύλη. Ετοιμάσου!"» .

«Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγματα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρματος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα, σταμάτησα. Σταμάτησα σκόπιμα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισμα, οι φοιτητές τρομαγμένοι έφυγαν προς τα πίσω. Αν έμπαινα με ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτομα που εκείνη τη στιγμή ήταν κρεμασμένα στα κάγκελα».


Λίγα λεπτά αργότερα ο A. Σκευοφύλαξ θα μαρσάρει δυνατά. Ο δυνατός προβολέας του τανκ σκοπεύει την πύλη.

«H καγκελόπορτα έπεσε αμέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθμευμένο το Μερσεντές το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. H αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα και εγώ από το άρμα και μπήκα στον χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα μπορούσε όμως και να υπάρχουν νεκροί» λέει .




Παρά τον πόνο και την αγωνία τους να φύγουν να γλιτώσουν την ζωή τους, οι φοιτητές θα δείξουν μεγαλείο ψυχής απέναντι στον στρατιώτη που ισοπέδωσε το όνειρό τους.

Αδιάψευστη απόδειξη, η μαρτυρία του κ. Σκευοφύλακα:

«Οπως περνούσαν οι φοιτητές θυμάμαι ότι έριχναν μέσα στο τανκ πακέτα τσιγάρα και ό,τι προμήθειες είχαν μαζί τους. Οταν γυρίσαμε στο Γουδί, το άρμα έμοιαζε με περίπτερο. Οσο σκέφτομαι ότι οι φοιτητές μας έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, μετά απ' όσα τους κάναμε... Δεν μπορώ να το συχωρέσω αυτό το πράγμα στον εαυτό μου. Σκέφτομαι τι πήγα και έκανα!..».




«ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ' AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ' AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους "μαυροσκούφηδες", στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ημουν 20 χρονών... Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας.


Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου. »

**************

Τα σχόλια δικά σας...



 Εγω δεν εχω να συμπληρώσω τίποτα

μα να κλεισω με κάποιους στίχους

του Αλέκου Παναγούλη




Χτυπάτε

Βαρειά η τιμή του πόνου

Μη δείχνετε καθόλου ανθρωπιά

Κάθε στιγμή να μας θυμίζει

το δίκιο και το άδικο


Τον άνθρωπο και το χτήνος

Το έγκλημα και το καθήκον


Χτυπάτε

Αυτή ειναι η προσφορά σας

η δική σας ντροπή

Χτίζει το μεγαλείο μας

Η χτηνωδία σας μας βιάζει


Στο ανέβασμα του Γολγοθά

οδηγόντας μας στη Αντίσταση


Χτυπάτε



Αλύγιστη θέληση

Ζυμωμένη με πόνο

Βαφτισμένη στα Αίμα

Ριζωμένη σε ιδέες

Μας κρατά στου Αγώνα τις θέσεις



Χτυπάτε.

19 σχόλια:

✿ margarita είπε...

Για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι..

Άρη συγχαρητήρια για άλλη μια φορά!

Καλημέρα,καλή εβδομάδα!

Ανώνυμος είπε...

πολύ όμορφο το αφιέρωμα, έτσι για να παραμένει ζωντανή η ιστορία

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Τουλάχιστον αυτός ομολογεί...

Και εμείς οι μετέπειτα τους ξανασκοτώσαμε...με άλλο τρόπο!
Καλή εδομάδα Αρη μου

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Δε μπορώ να σχόλιάσω
Ανατρίχιασα βρε Αρη, έχει σηκωθεί η τρίχα μου κάγκελο


Καλημερα και καλή εβδομαδα!

Lilith είπε...

Ο φανατισμός και η πλύση εγκεφάλου πετυχαίνει ακόμα και σε μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους και αρκετά έξυπνους. Πόσο μάλλον σε ένα 20χρονο παιδί, φαντάρο εκείνης της εποχής. Απλά το' χε η μοίρα του...
Να τον κυνηγάει η ενοχή μια ζωή.
Ποτέ δεν πληρώνουν αυτοί που φταίνε πραγματικά.
ΠΟΤΕ!

Καλημέρα Άρη μου και καλή βδομάδα.

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

"Κάθε στιγμή να μας θυμίζει

το δίκιο και το άδικο.

Τον άνθρωπο και το χτήνος.

Το έγκλημα και το καθήκον..."!!

Καλή εβδομάδα Άρη μου :))

Σταλαγματιά είπε...

Όσα χρόνια κι αν περάσουν να νιώθω την ίδια θλίψη και οργή ταυτόχρονα για όσα έγιναν.
Για θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν και κάτι επιτέλους οι νεότεροι!!

Εις μνήμην τους λοιπόν!!

Καλή εβδομάδα Άρη

Βάσσια είπε...

Άρη, εξαιρετικη ανάρτηση.

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, από μόνα τους, είναι "Μεγάλα" .

Όσο για τον οδηγό του τανκ....
κατανοώ λίγο, αλλά είχε επιλογή.

Και το λέω αυτό γιατί ήταν πολύ ξεκάθαρο το δίκιο ενάντια στη δικτατορία.

Καλησπέρα

ΕΛΕΝΑ είπε...

Δεν ξέρω αν μπορώ να τον κρίνω, ένα εικοσάχρονο φανταράκι ήταν που είχε μάθει να εκτελεί εντολές.
Και που αυτήν την επιλογή του την πληρώνει για όλη του τη ζωή.
Και οι πραγματικοί υπαίτιοι??
Σίγουρα αισθάνονται λιγότερο έως καθόλου τύψεις.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΜΠΡΑΒΟ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΝΕΩΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ.
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.

logia είπε...

τελικά ένα ζυμαράκι εύπλαστο είναι τα παιδιά, που όταν πέσει σε επιδέξια χέρια, το διαμορφώνουν όπως θέλουν...
ας μας γίνει μάθημα, για να δώσουμε στα παιδιά μας όλα εκείνα τα εφόδια που θα τα κάνουν σωστούς ανθρώπους και όχι παιχνίδι στα χέρια των κακών δασκάλων, της τηλεόρασης, των κάθε λογής αρχηγών...
ας τα θωρακίσουμε με αξίες και ιδανικά, μήπως κάποτε αυτά καταφέρουν να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο...

zeidoron dtsoukas είπε...

Αγαπητέ Αρη καλησπέρα!
Πολύ όμορφο το αφιέρωμα σε κείνες τις μέρες.Να συμπληρώσω μόνο ότι αυτούς τους στίχους ο αείμνηστος Παναγούλης τους έγραψε με σταγόνες από το ίδιο του το αίμα.Και ότι ο οδηγός του τανκ δεν ζει πια,σκοτώθηκε σε τροχαίο.

Cristiana54 είπε...

Πολύ ωραίο αφιέρωμα αυτό στην 17 Νοέμβρη.
Είναι τόσο άκαρδο που νέοι άνθρωποι μπήκαν 'στο χωρό' και μάλιστα θυσιάστηκαν. Οι πραγματικοί φταίχτες, για ακόμη μια φορά, κράτησαν το στόμα τους κλειστό και αποστασιωποιήθηκαν, ώστε να επωμισθούν ουδεμία ευθύνη.. Πάλι..

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Δεν ήταν δυνατόν Εσύ Άρη μου να έλλειπες από την επαίτειο της 17 Νοέμβρη. Και τό εκανες τόσο σεμνά,με τόση ευπρέπεια και χωρίς φανατισμό.
Εγώ θα σου αφήσω δυο λόγια εδώ,που άφησα και στον Πηγαιμό της Ψυχής μου.
Είναι ό,τι πράγματι με εκφράζει και με πονά.

"Χρονιάρα μέρα Εθνικής μνήμης και περισυλλογής του λαού μας.
Ενός λαού δοκιμασμένου που τα έχει ζήσει όλα, τα έχει αντιμετωπίσει όλα, τα έχει καταφέρει με όλα....
Δοκιμάζεται όμως σκληρά πάλι στον αγώνα της καθημερινότητας για εργασία, υγεία, για ασφάλεια.
Αυτός ο αγώνας είναι εξ' ίσου σκληρός κι άνισος γιατί δεν εξαρτάται μόνο από το Ελληνικό φρόνημα αλλά από ένα οικονομικό σύστημα που ύστερα από χρόνια κακοδιαχείρισης, κατέρρευσε και τώρα καλείται ο ταλαίπωρος Έλληνας πολίτης να συμβάλλει πέρα από τις δυνάμεις του στην ανοικοδόμηση του.

Κουράγιο παιδιά ,μη χάσουμε τουλάχιστον το δρόμο της καρδιάς μας που βγάζει στον Παράδεισο...

Με την εκίμησή μου πάντα

http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr
http://pygemos.blogspot.com

Osiris είπε...

Όλοι βάζουμε το χέρι μας.
Δεν εμφανίζονται στα ξαφνικά τέτοιου είδους φαινόμενα.
Εμείς δημιουργούμε τις κοινωνίες.
Εμείς είμαστε η κοινωνία.
Όλοι εμείς!!!
Απλά αλλάζουμε και αλλάζουν τα πάντα.
Παιδεία και συνείδηση.

Στην μνήμη όσων έπεσαν άδικα.
Σε κάθε προσπάθεια για ελευθερία.

Συγχαρητήρια για το post σου Άρη.
Καταπληκτική δουλειά.
Καλό σου απόγευμα

Ανώνυμος είπε...

Αντι για σχόλιο θα σου αφήσω ένα ποίημα Αρη μου

Ενα ποιημα που δεν ξέρω κι εγω τινος είναι ... απλα το είχα κρατήσει καπου γραμμένο .


"Τρείς νύχτες καίγανε οι φωτιές
Την τελευταία ακούστηκαν καμπάνες
Κάπου αλλού θα παίζεται η ζωή μας σκέφτηκα
Και τότε τον είδα
Λαμπαδιασμένο απ’ τις ζητωκρυαγές
Να τρέχει προς το θάνατο
Αλέξανδρε του φώναξα
Αλέξανδρε
Κι ύστερα πιο σπαραχτικά Αλέξανδρεεε, πάλι και πάλι
Καθώς έσκυψα να τον σηκώσω από την άσφαλτο
Δε βρήκα παρά στάχτη
Σ’ όλους τους δρόμους
Οι στρατιώτες πυροβολούσαν το φόβο τους!"

Ανώνυμος είπε...

Συγκλονιστικό το ποστ σου και σήμερα!

Ικανό να αφυπνίσει συνειδήσεις που βρίσκονται ακόμη σε λήθαργο…

Να είσαι καλά!

ΓΙΑΝΝΑ είπε...

Αγαπητε Αρη με συγκινησες αφανταστα με την αναρτηση σου.Ευχαριστω για τη μνημη και την θυμηση.Ημουν και γω τοτε ενα παιδι ,μαθητρια στην τελευταια ταξη του τοτε γυμνασιου.Οσα εγιναν,ειναι συγκλονιστικα και πρεπει να παραμεινουν ζωντανα στη ψυχη ολων μας.

marianaonice είπε...

Απίστευτη ανάρτηση καισυγκλονιστική συνέντευξη. Τι κρίμα που την είδα ετεροχρονισμένη!