ΑΥΛΑΙΑ . . . .

14 Γενάρη 2008 - 14 Γενάρη 2010 = 2 χρόνια


Δυο χρόνα ενοικιοστασίου σ αυτό το σπιτικό που στην είσοδο λέει " Ανομολόγητα " και που μέσα του ΔΕΝ κρύβει τα μυστικά του ενοίκου του , μα αντίθετα , ανοίγει διάπλατα τις πόρτες κι  "ομολογεί" τ ανομολόγητα της ψυχής του...


Περάσαν το κατώφλι του πολλοί.... Πολλοί από εκείνους τους καθημερινούς ανθρώπους, που μπορούν να αισθανθούν ένα βλέμμα, εναν στοχασμό, μια κουβέντα... Και έχουν την δύναμη να διαβάσουν πίσω από όλα αυτά την ανθρώπινη επαφή...


Διστακτικά, λίγοι βέβαια στην αρχή αλλα με την πάροδο του καιρού  ολο και πιο πολλοί ... 130 φτάσανε να παρακολουθούν τα τεκτενόμενα του... σπιτικού.


Και αυτα τα τεκτενόμενα δεν ειναι τίποτε άλλο παρα σκέψεις αραδιασμένες, κάτι σαν ημερολόγιο.

Ειτε αυτα ηταν προσωπικά βιώματα, ειτε γεγονότα που συντύχαινα και έκρινα ενδιαφέροντα, ειτε άλλοτε πάλι στιχάκια (τα οποία δεν θα είχα το θάρρος να τα χαρακτηρίσω ποιήματα) που κάποτε σε ώρες μοναξιάς και περισυλλογής μεσοπέλαγα ειχα αραδιάσει στο χαρτί και τωρα μοιραζόμουν εδω μαζί σας. Πάντα σε όλη μου την ζωή κάτι έγραφα.


Πολλές φορές αναρωτήθηκα πως και γιατί το κάνω αυτό, όμως απάντηση ακόμη δε μου ΄δωσε κανείς, μήτε ο εαυτός μου.


Στο ερώτημα,   '' Για ποιον γράφεις '', 
η απάντησή μου παραμένει αυτη που ηταν πάντα.

'' Μα, για μένα φυσικά. Εσύ, για ποιον διαβάζεις; ''

Αυτή η απάντηση, παρότι μπορεί να θεωρηθεί εγωιστική, εντούτοις είναι αδιαμφισβήτητη.


Ισως προσπαθώ να πιάσω τις ιδέες μου, που πότε τις βρίσκω πότε τις χάνω, να τις ταχτοποιήσω, να τις διαβάσω. Δεν αποκλείεται σαν τις ξαναδιαβάσω κάποτε να μου φανούνε ξένες. Ωστόσο, ποτε δεν θα πάψουνε να ‘ναι δικές μου. Πολλές φορές, οι άλλοι αναγνωρίζουν ευκολώτερα από μας αυτό που είναι δικό μας…


Μπορεί ν ακούγεται λίγο ιδιότροπο αλλά έτσι είναι. Τα διαβάζω ξανά από την αρχή και πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είναι δικά μου. Τότε όμως κοιτω βαθειά μεσα μου και νιώθω ανακούφιση γιατι εκει σ αυτα τα γραφόμενα αναγνωρίζω τον εαυτό μου !!!


Δεν είναι βέβαια λίγες οι φορές που εγώ ο ίδιος πατάω το μαγικό κουμπί “ανανέωση” στον φυλλομετρητή μου και καμαρώνω για οσα αυτό το σπιτικό εδω μέσα κρύβει.

Ποιος άλλωστε δεν καμαρώνει για κάτι που εχει κάνει ο ίδιος και φέρει την σφραγίδα του.


Μα εδω και αρκετό καιρό νιώθω στείρος... νιώθω πως δεν εχω τίποτε άλλο να " δωσω " και πιάνω τον εαυτόν μου να επαναλαμβάνεται. Κι αυτό κυρίως ειναι που με τρομάζει... το οτι επαναλαμβάνομαι, και ειναι δείγμα πως εχω τελματώσει και καταφεύγω σε στερεότυπα ! ! !


Τις στιγμές εκείνες είναι που σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι αν αυτό θελω...


Και η απάντηση, η μόνη ειλικρινής απάντηση απέναντι στον εαυτόν μου και σε όλους εσας που περνοδιαβαίνετε το κατώφλι αυτου του σπιτικού μου, ειναι ενα βροντερό ΟΧΙ .


Δεν μου αρέσει να δίνω αποσπασματικά τον εαυτό μου με οτι καταπιάνομαι.. Ποσο μάλλον σε μια αμφίδρομη σχέση εστω κι αν αυτή ειναι πανω απο ενα πληκτρολόγιο και πίσω απο μιαν άψυχη οθόνη.

Γιατί για μένα αυτη η οθόνη παίρνει σάρκα και οστά , αποκτά οντότητα μπροστά σε κάθε "όνομα χρήστη".

Παύουν να ειναι η "Γλαρένια" , ο "Osiris", η "καλη παρεα", η "Αμάλθεια" , η "Jacki",  ο "Issallos" , η "Χειμωνίατικη Λιακάδα", η "Ελίτσα", η "ανεμώνη", το "καραβάκι"...  κλπ...


Ειναι η Γιάννα, η Μαρία, η Ειρήνη, ο Απόστολος, ο Δημητρός, η Ευα, ο Νίκος, η Νατάσα,  τόσοι και τοσοι αξιόλογοι άνθρωποι που ειχα την τύχη μεσα απο εδω να γνωρίσω, με πολλόυς απο τους οποίους ανέπτυξα μια πιο κοντινή και φιλική σχέση.

Και αυτό ειναι το κέρδος μου 2 χρόνια σ αυτό το σπιτικό μου, μα και σε όλα τα δικά σας που τόσο εγκάρδια με καλοδέχτηκαν και σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.


Μέχρις ότου όμως βγω απο το τέλμα αυτο που νιώθω οτι εχω βυθιστεί για να μπορέσω πάλι ν ανοίξω τον καθρέφτη της ψυχής μου, θα πω πως ηρθε η ωρα να πέσει η αυλαία.

Για λίγο θέλω να ελπίζω... κυρίως για μένα μέχρι να μπορέσω να την ξανανοίξω..

Υ.Γ  Δεν θα πάψω να περνώ απο τα σπιτικά σας. Απλά το δικό μου δεν θα έχει κατι να σας φιλέψει...