Πονάς ψυχή μου. . . .

Τοσα χρόνια μες την θάλασσα εχω μάθει να νιώθω και να πονάω καθε σκαρί,
μικρό η μεγάλο που την αρμενίζει...

Ραγίζει η ψυχή μου οταν βλέπω οποιοδήποτε πλεούμενο να χάνεται
....στον υγρό του τάφο...

Ετσι ακριβώς ενιωσα πριν λίγες μέρες οταν ειδα μια βάρκα να την τσακίζει το κύμα
(απο την βλακεία ενος "άσχετου")
μετά απο 32 χρόνια που περήφανη δάμαζε την θάλασσα...

Το λιγότερο που θα μπορούσα να κανω ειναι να της αφιερώσω δυό λόγια
και μερικές φωτογραφίες , με το
.... πρίν και το ... μετά ! ! !

Περάσανε τα χρόνια,
θυμάσαι πολλά από αυτά
τώρα που το ξανασκέφτομαι,
δεν πέρασαν και λίγα..

Σ' αφήσανε σε μιαν ακρογιαλιά
με την αρμύρα να σε κατατρώει,
μα εσύ περήφανη ακόμα εκεί καμαρώνεις..

Στη σιωπή κατοικείς και στο κύμα.

Χτες ήσουνα γοργόνα
σήμερα ναυάγιο που βουλιάζεις...


Τα ίχνη σου κοιτάς στο κύμα
να σβήνουν. . .

Χρονια τωρα σε νανούριζε η αγκαλιά της ,

Τώρα η άμμος προσπαθεί
να σε σκεπάσει,
όμως εσυ προσπαθείς να μείνεις υγρή
.. κλαίγοντας βουβά...


Στέκεις εκεί ανήμπορο κουφάρι
καθισμένο στην άμμο
με την μοναξιά του βυθού να γεμίζει τα σπλάχνα σου...


Αργοσβήνει η ελπίδα
για ένα χέρι να σε σώσει από το μαρτύριο σου,
τραβώντας σε και πάλι στην αγκαλιά της
να επουλώσει τις πληγές σου,
νάχεις μια δεύτερη ευκαιρία
να οργώσεις περήφανη πάλι την θάλασσα...


Και από πάνω σου το βάρος της θάλασσας....

Αβάσταχτο βάρος.

Ίδιο σαν αυτό
που πλημμυρίζει την ψυχή μου
καθώς σε κοιτάω. . . .