Εξομολόγηση...

Ισως αναρωτιέστε για την απουσία μου
καθε λίγο και λιγάκι
και δικαιολογημένα να υποθέτετε
οτι παραμελώ αυτην εδω την
προσωπική μου γωνιά
και την επαφή μου μαζί σας...

Θα σας κάνω λοιπόν μιαν εξομολόγηση
και θα σας αποκαλύψω το μυστικό μου...

" Κάαααααααποτε πριν πολλά πολλά χρόνια
σαν αγοράκι κι εγώ,
ειχα τους πλατωνικούς μου ερωτες,
τις χυλόπιτες μου,
και αραιά και που ειχα και καμμια κατάκτηση. . .


Ετσι ανάμεσα στον έρωτα μου για ολες τις συμμαθήτριες...
για την δασκάλα που μας έκανε Ιστορία αλλα...
και για τις κοπέλλες της γειτονιάς
(αυτη δεν ηταν καρδιά πιά, μπαχτσές ειχε καταντήσει) ...

ειχα κι εναν αλλον έρωτα κρυφό , ανομολόγητο

Εναν ερωτα που αν και πλατωνικός και εξ αποστάσεως ,
αποδείχτηκε ενας ερωτας που κράτησε μια ολόκληρη ζωή,
μια ζωή που βάδισε, πορεύτηκε,
εξελίχτηκε πανω σ αυτόν τον ερωτα...

Αν και γεννημένος σε μια πόλη
οπου ακουμπούσα τα σύννεφα με 2.300μ υψόμετρο
εγω την ερωτεύτηκα...


Ειχε μάτια μπλέ.
Το κορμί της χαιρόσουν
να το εξερευνείς και να το ταξιδεύεις,
και η φωνή της
σε πλάνευε σαν ενα τραγούδι δεκάδων σειρήνων....

Ενας έρωτας που με πηρε αγκαλιά του
απο τα 19 μου χρόνια , και με σεργιάνησε
σε "πελάγη" που ουτε κάν ειχα φαντασατεί ,
με συγκινήσεις αλησμόνητες...

Μια σχέση αμφίδρομη...
Εγώ της χάρισα τα νιάτα μου και την ζωή μου ,
κι εκείνη με ταξίδεψε
και πάντα με έφερνε πίσω στα αγαπημένα μου πρόσωπα...

Την σεβόμουνα και ποτέ δεν την υποτίμησα....

Δεν ήταν πάντοτε καλη και ήρεμη ,
και όταν θύμωνε ,
επαιρνε ενα χρώμα μολυβί η όψη της...
το κορμί της λικνιζότανε σε έντονους ρυθμούς...
και ΝΑΙ την φοβόμουνα...

Μα εκείνη πάντοτε καλή μαζί μου ,
ποτε δεν με πόνεσε, ποτέ δεν με έβλαψε
και ποτε δεν με στέρησε απο τα αγαπημένα μου πρόσωπα...

Αυτη η σχέση που ξεκίνησε ετσι πλατωνικά,
κράτησε κοντά 30 χρόνια...


Δεν ειναι πια " ο πρώτος μου πλατωνικός έρωτας "

μα ειναι

η επίσημη αγαπημένη μου . . .

* * * * * * * * *

Τώρα λοιπόν που δεν ειμαι πια στην αγκαλιά της
την αγαπώ ακόμα πιο πολύ,
και παντοτε οποτε θελω να ηρεμήσω
και να βρεθώ σε οτι πιο όμορφο εχει η φύση
τρέχω κοντά της...


Αφήνω το βλέμμα μου να ταξιδέψει
στα βαθιά γαλάζια της νερα ,
ν ακουμπά στην απεραντοσύνη του ορίζοντά της
εκει οπου ο ουρανός γίνεται ένα μαζί της
και της δίνω την ψυχή μου καβάλα σ ένα κύμα
να την σεργιανίσει εκει που μόνο εκείνη ξέρει...
αρκεί να νοιώθω την αλμύρα της στα χείλη
και η αύρα της να μου χαϊδεύει καθε κύτταρο...

Και τότε.... ωωω μα τότε ταξιδεύω ! ! ! !

Θύμισες γεμίζουν το μυαλό ,
εικόνες πλημμυρίζουν τα μάτια απο μέρη μακρινά,
φιλόξενα , απόμερα, ξωτικά . . .

Κάθε λογής θύμισες μιας ολάκερης ζωής ,
με ωρες ατέλειωτης μοναξιάς και μονη παρέα
την εκκωφαντική σιωπή μεσοπέλαγα
και το γαλάζιο να είναι το μοναδικό χρώμα
στην παλέτα του δημιουργού ,
απλωμένο απλόχερα σε ουρανό και θάλασσα...

Ο ήχος από το κύμα που ανοίγει στα δυό
καθώς το σκίζει η πλώρη του καραβιού
με υπόβαθρο το γουργουρητό κι αγκομαχητό των μηχανών,
η πιο ωραία μελωδία ! ! !
Ωχριούν μπροστά της εκατό συμφωνικές ορχήστρες και μαέστροι...

Τέτοια η αγαλλίαση και η γαλήνη της ψυχής
που δεν ήθελα τίποτε άλλο...
ένοιωθα κυρίαρχος ολης της φύσης ! ! !
Ξεχειλίζαν τα συναισθήματα από αυτό που έβλεπα
και απολάμβανα εκείνες της στιγμές
τόσο που δεν θα τις άλλαζα
με ολο το χρυσάφι και την χλιδή της ζωής

Πώς να μην μου λείπει αυτή η μαγεία
πώς να μην νοιώθω έξω απ τα νερά μου
πώς να μην την αποζητώ
και να μην είναι το μόνιμο καταφύγιό μου σε κάθε ευκαιρία. . .


Εκει χάνομαι για μέρες
και απομονόνομαι μακρυα
απο την καθημερινότητα και τα τοσα προβλήματά της
μακρυα απο Internet και Η/Υ...

Αφου ακούμπησα ευλαβικά τις σκέψεις μου
και τις άφησα στην αγκαλία της
επέστρεψα πάλι στην πολύβουη πόλη
με το γκρίζο της
να καλύπτει τα πάντα
ακόμα και τις ψυχές μας . . .

Θάλασσα γλυκιά μου ερωμένη
«Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω, απ όσα πέρασα»...
μέσα στην αγκαλιά σου

( Ευχαριστω πολύ την καλή μου φίλη Νατάσα για την υπέροχη φωτογραφία της )