Όλοι τους βλέπουμε… τους προσπερνούμε καθημερινά… άλλοτε κοιτώντας τους με οίκτο… άλλοτε αποδοκιμαστικά… άλλοτε με απορία….
Αλλά έχουμε σταθεί ποτέ να σκεφτούμε αυτό που δεν βλέπουμε?…
και τι είναι αυτό?…
μα η ζωή πίσω απ’τον άνθρωπο φυσικά…
Αλλά έχουμε σταθεί ποτέ να σκεφτούμε αυτό που δεν βλέπουμε?…
και τι είναι αυτό?…
μα η ζωή πίσω απ’τον άνθρωπο φυσικά…
Κάθε φορά λοιπόν που αντικρύζω αυτούς τους ανθρώπους στον δρόμο, που τους προσπερνάω σκέφτομαι τι έγινε… τι έγινε και βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι στους δρόμους… ποια νάναι άραγε η ιστορία τους…
Αυτός ο άνδρας με την γενειάδα , με τα σγουρά μαλλιά που έχουν κιτρινίσει πια απ’την περιπλάνηση που ξαποσταίνει στο παγκάκι…. γιατί να είναι άραγε εδώ ?… τι τον εκανε να φτασει εδω ?… δεν υπάρχει κάποιος που να τον αναζητά ?… που να τον αγαπα ?… τα βράδυα που να κοιμάται?
Δεν μπορεί κάποτε θα είχε μια ζωή και αυτός όπως όλοι μας,
μια ιστορία…
αλλά πάλι ίσως και όχι,
μπορεί η ζωή του να ήταν πάντα μια διαρκής αδικία γι αυτόν…
Nτρέπομαι…. όταν αυτός ή καποιος άλλος μου προτείνει το χέρι για κάποια μικρή βοήθεια..
ντρέπομαι…
το ξέρω πως είναι λάθος οταν αυτός ο άνθρωπος ζητά αυτήν την ελάχιστη βοήθεια που την έχει πραγματικά ανάγκη , εγώ να ντρέπομαι να του την δώσω…
το ξέρω πως είναι λάθος οταν αυτός ο άνθρωπος ζητά αυτήν την ελάχιστη βοήθεια που την έχει πραγματικά ανάγκη , εγώ να ντρέπομαι να του την δώσω…
Μα πως να του δώσω την ζωή που στερείται ?
Τι να του δώσω δηλαδη ?
να του δώσω 1 , 2, 5 ευρώ ? τι θάταν αραγε αρκετο ?…
δεν είναι υποκρισία από μέρους μου να το κάνω?…
τόσα ερωτήματα μου τριβελίζουν το μυαλό…
τόσες σκέψεις κάνω, τόσες ενοχές νιώθω…
δεν ξέρω αν κάνω καλά ή όχι, δεν ξέρω καν γιατί τα λέω όλα αυτά !
Μήπως είμαι συνυπεύθυνος
σε αυτό το διαρκές «ταξίδι» αυτών των ανθρώπων…
σε αυτήν την σκληρή αναζήτηση, που φαντάζει έτσι σε μένα…
μα γι αυτούς
έπαψε πλέον
νάναι η ίδια τους η ζωή
κι έγινε μια ρουτίνα πια ? ? ? ?
13 σχόλια:
Καλή σου ημέρα Αρη....
Αναρωτιέσαι που κοιμούντε αυτοί οι άνθρωποι....
Μα....σε κάποιο παγκάκι....σε στοές προσιτές....σε πρώην τουαλέττες..... σε δέντρα από κάτω......
Κάθε πρωί (και πολλές φορές κοντοστέκομαι και τους κοιτάζω) πηγαίνοντας για την δουλειά μου στο κέντρο της Αθήνας τους βλέπω να συμμαζεύουν το.....νοικοκυριό τους και αφού τελειώσουν τις πρωινές τους δουλειές θα γειτονέψουν για να παίξουν κυρίως χαρτιά......
Μιά ζωή......
Καμιά φορά γίνομαι σκληρή κι απορώ κι εγώ η ίδια, όμως... Δε μπορώ να πάψω να πιστεύω πως ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του κι οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους είναι σε αυτή την κατάσταση με τη θέλησή τους. Φυσικά υπάρχουν κι εξαιρέσεις, ειδικά αν μιλάμε για πνευματική στέρηση, όπου εκεί οι ίδιοι δεν έχουν ευθύνη. Όμως πόσους τέτοιους έχω δει, που είτε ζητιανεύουν ενώ έχουν τεράστια ποσά στην τράπεζα, είτε απλά είναι παραιτημένοι από τη ζωή και ζουν απλά για να ζουν, χωρίς να εκτιμούν τη ζωή και τον ίδιο τους τον εαυτό βέβαια. Δεν πιστεύω ότι ένας άνθρωπος που έχει αξιοπρέπεια και θέλει να δουλέψει, δε μπορεί να το κάνει. Ή ότι ακόμα κι αν τύχει μια στραβή στη ζωή σου, δεν υπάρχει ένας συγγενής, ένας φίλος να σε φιλοξενήσει. Για να είσαι μόνος στη ζωή, τόσο μόνος, σημαίνει ότι το επέλεξες και συγνώμη, αλλά δε νιώθω οίκτο γι αυτά τα άτομα, δεν είναι πάντα τα θύματα που θέλουν να δείχνουν ότι είναι...
Καλημέρα Άρη!
Μαλλον εγω δεν το διατύπωσα πιθανώς καλά...
Απλα ηθελα να δωσω εμφαση στο οτι πίσω απο τον καθέναν μας κρύβεται μια ιστορία,ολη του η ζωή, και γι άλλους ισως ειναι επιλογή μα για άλλους ισως καπως πιο άδικη η ζώη μαζί τους...
Οσο για την ντροπή αυτη ειναι κατι τελειως υποκειμενικό διοτι εκεινη την στιγμή νιώθω άβολα εγω μη ξέροντας πως να φερθώ...
να βοηθήσω ή απλά να προσπεράσω... ;;;
Την καλημέρα μου
Αρης
Στη Θεσσαλονίκη γνώρισα κάποτε ένα Στέφανο. Τον άκουσα. Για μια γυναίκα μου είχε πει είχε καταντήσει έτσι. Παράτησε τον εαυτό του για μια γυναίκα. Αξίζει τον κόπο να αυτοκαταστρεφόμαστε για έναν άνθρωπο; Ποιος αξίζει παραπάνω από εμάς; Όση αξία έχει αυτός που αγαπάμε άλλη τόση αξία έχουμε κι εμείς.
Βέβαια υπάρχουν και άλλοι που η δυσκολία της ζωής τους κατάντησε έτσι.
Καλημέρα.
Είναι φορές που τα μάτια μου στυλώνονται πάνω τους καθώς περνώ.
Δεν ξέρω τι νιώθω εκείνη την στιγμή,
Ανάμικτα είναι τα συναισθήματα που μου προκαλεί η εικόνα τους.
Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να ωθήσει έναν άνθρωπο να παραιτηθεί από την ζωή,
Είναι όμως οι εικόνες αυτές σκληρές και είναι άδικο όταν εμείς που τα έχουμε όλα
Νιώθουμε υπεράνω περνώντας δίπλα τους και προσπερνώντας τους αδιάφορα .
Δεν είσαι ο μόνος που νιώθεις ανεύθυνος και άχρηστος. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές, θα ήθελα κάποτε να συζητήσω με αυτούς τους ανθρώπους. Όμως όπως είπες, 1,2, ή 5 ευρώ δεν θα τους ήταν αρκετά και τι να κάνουμε κι εμείς αν πρέπει, επειδή θέλουμε βέβαια, να δώσουμε; Δεν είμαστε πλούσιοι, ούτε εμείς τα βγάζουμε πέρα. Τι ωραία που ήταν όταν ήμουν παιδί... Φανταζόμουν ότι θα μεγάλωνα θα έβγαζα πολλά λεφτά και θα βοηθούσα όλους τους ανθρώπους... Τώρα καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι αυτή η παιδική αθωότητα. Δε βαριέσαι. Πάντως κι εγλω προβληματίζομαι και με εξοργίζει που δεν μπορώ να κάνω κάτι κι αυτοί που μπορούν δεν κάνουν!
Ωραίο το θέμα που θίγεις.
Να' σαι καλά!
Ποιος μπορει να ξερει για την ζωή τους Αρη..
Κανεις..
ουτε για την δική τους, ουτε για την δική μας που δεν κοιμομαστε στο χώμα..
Ποιος μπορει να ξερει..
"υπαρχουν άνθρωποι
που ζουν μονάχοι"
Είσαι Ωραίος σαν Ανθρωπος ΑΡΗ.
Όχι δεν έχεις εσύ ευθύνη για την κατάσταση αυτών των ανθρώπων που σίγουρα εμπεριέχει το στοιχείο της νοσηρότητας. Κανείς μας δεν μπορεί να χρεωθεί την ζωή που έχασαν η δεν έζησαν.Εκείνο όμως που είναι υποχρέωση του κάθε πολίτη είναι να θέσει σε ενέργεια τα αντανακλαστικά του και να αντιδράσει γι αυτήν την κατάσταση.
Αφου η πολιτεία δεν αναλαμβάνει από μόνη της τις ευθύνες της ,πρέπει να εισπράξει την πίεση της κοινωνίας για να το κάνει με τον ένα ή άλλο τρόπο απέναντι στους αρρώστους, τους άστεγους, τους μοναχικούς εγκαταλελειμένους ανθρώπους.
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr
Και εγω το ιδιο ντρεπομαι.. πραγματικα.. :(
Δεν νομίζω οτι μπορεί να τους βοηθήσει ένα ή δύο ευρώ.Έπειτα ο καθένας είναι εκεί για διαφορετικό λόγο.Είτε εκούσια,είτε ακούσια.Πάντως όλοι πιστεύω θέλουν λίγη τρυφερότητα,έναν καλό λόγο.Ίσως το να τους κάναμε το τραπέζι και να τους δίναμε την ευκαιρία να μιλήσουν σε κάποιον θα τους έκανε μεγαλύτερο καλό απο το να τους πετάξουμε ένα νόμισμα με την άκρη του ματιόυ μας.Θα έκανε και σε μας καλό..
Καλημέρα σου άφησα?
Μμμμ...όχι
Καλημέρα :)
Δεν ξέρω τι να πω.... Φταίμε & εμείς & αυτοί & οι άλλοι & η κοινωνία... &...
Καλό σου απόγευμα Άρη! & καλό Σ/Κ να έχεις:)
Άρη νομίζω ότι πράγματι οι άνθρωποι αυτοί έχουν επιλέξει να ζουν έτσι μ' αυτόν τον τρόπο. Όμως έχεις δίκιο ότι εδώ το ερώτημα είναι τι τους έκανε να κάνουν αυτή την επιλογή;;
Ποιά μαύρη ιστορία κρύβεται πίσω τους;;
Είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού άραγε, από διαλυμένες οικογένειες, είναι άτομα εξαρτημένα από ουσίες ή αλκοόλ, και γιατί βρέθηκαν σ' αυτή την πλευρά του δρόμου;; Ποιός να ξέρει;; Όλοι φανταζόμαστε σίγουρα ότι η ζωή τους δεν ήταν ρόδινη και δεν είχαν τα στηρίγματα που θα τους κρατούσαν ανθρώπους και δεν θα τους άφηναν να εξαθλιωθούν!
Πολύ ωραία ανάρτηση!!!
Δημοσίευση σχολίου